Η τρίτη ηλικία στο Παρίσι

ή αλλιώς « Πού πας ρε λείψανο;»

Και για να εξηγηθώ, με τον όρο «τρίτη ηλικία» εννοώ τα 70++

Η εικόνα που είχα εγώ για τα 70++ τα 24 πρώτα χρόνια της ζωής μου ήταν η εικόνα της γιαγιάς μου της Σοφίας: παραδοσιακό κεφαλομάντηλο και κότολο με ζακέτα από πάνω, να ψιλοκουτσαίνει, να φτιάχνει τυρί και να παραπονιέται ότι την πονάει η μέση της και τα πόδια της εναλλάξ.Να βγαίνει από το σπίτι μόνο καμιά φορά για τα ψώνια του σπιτιού, να σκουπίζει ολημερίς και να κοιμάται από τις 9.

Και μετά μπήκε στη ζωή μου το Παρίσι.

Εδώ οι 70++ δεν κάθονται στο σπίτι τους να φτιάξουν τηγανήτες και να πουν παραμύθια στα εγγόνια τους, είναι παντού. Στις καφετέριες και στα μπαρ, ότι ώρα και να πας οι 70++ αποτελούν σεβαστό μέρος της πελατείας, διαβάζουν τις εφημερίδες και τα βιβλία τους ή συζητούν αναμετάξυ τους χαμηλόφωνα. Δήλαδή όλες τις ώρες της μέρας τούς βλέπεις έξω. Και για το θέατρο, ας μην το συζητήσουμε, οι 70++ έχουν κάνει κανονική κατάληψη, το 90% των θεατών ήταν τρίτης για να μην πω τέταρτης ηλικίας. Τι διάολο τζάμπα τους τα δίνουν τα εισιτήρια; Και μιλώντας για εισιτήρια, οι άνω των 65 εδώ έχουν έκπτωση σε όλα τα εισιτήρια, σε αεροπλάνα και βαπόρια. Κάτι τέτοια βλέπουν η Μαντόνα και η Βίσση και θα πηλαλάνε στα stage μέχρι τα 100 τους.

Για το τέλος άφησα το καλύτερο, τα πάρκα. Εκεί που είναι πραγματικά έντονη η παρουσία των 70++ είναι το τρέξιμο στα πάρκα. Ο γάλλος 70άρης την άσκηση δε τη φόβαται και την ώρα που εσύ (ναι εσύ)χαζεύεις blog στο ίντερνετ έχει βάλει την αθλητική του περιβολή και τρέχει στο πάρκο. Λέω την απόλυτη αλήθεια. Τους έχω πετύχει πολλές φορές να τρέχουν σαν τους τρελούς που δεν είναι να απορείς που δεν έχουν πεθάνει ακόμη, απλώς ο χάρος δεν τους πρόφτασε. Ο γάλλος 70άρης δεν φοβάται ούτε τη βροχή, το χιόνι, τ’ αστραπόβροντο. Κι όταν εσύ πηγαίνεις βηματάκι-βηματάκι με φρόνηση και προσοχή για να μην φας τη γλίστρα αυτός σε προσπερνάει τρέχοντας, και βρίσκεσαι εσύ να φοβάσαι για λογαριασμό του, μην πέσει κι αποσυναρμολογηθεί και δεν βρει ο παπάς να θάψει. Τρέχει ο 70++ στην ανηφόρα την ώρα που εγώ αγκομαχάω να την ανέβω στο περπατητό, κι όχι τίποτα άλλο αλλά ανησυχώ μην με δει έτσι ταλαίπωρη και κατακουρασμένη και μου φωνάξει «πού πας ρε λείψανο» και πού να τρέξω να κρυφτώ εγώ μετά;