Και νηστικοί θα κοιμηθούμε...

Μια βασική ερώτηση του κόσμου όλου από τότε που φτάσαμε στη χώρα των γαλατών είναι τι τρώμε. Ε, είπα κι εγώ να το αναρτήσω και μετά να δώσω το λόγο στο φίλο και συνοδοιπόρο Ερμή που συμμερίζεται τη στένη μου σχέση με το φαγητό.

Τι τρώμε λοιπόν εδώ που ρθαμε; Κατ'αρχάς επιβιώνουμε, κι όχι απλώς επιβιώνουμε αλλά με τη άφιξη βάλαμε και βάρος οπότε ο τίτλος της ανάρτησης είναι εντελώς παραπληνητικός.

Στη Γαλλία για να φας καλά πρέπει να πληρώσεις και κατά περίπτωση ακριβά. Για όσους δεν έχουν επισκεφτεί το Παρίσι και θα ήθελαν να το κάνουν (ξαναδηλώνω ότι στηρίζουμε Παρίσι μόνο για τουρισμό) να ξέρετε ότι εδώ παίζει πολύ το μενού δηλαδή ορεκτικό-πιάτο ημέρας-επιδόρπιο το οποίο συμφέρει πολύ και οικονομικά και γενικά εμπιστευόμαστε και προτιμάμε.

Τώρα τι θα είναι αυτό το πιάτο ημέρας: Συνήθως κάποιο άψητο κρέας που όσο καλοψημένο και να το ζητήσεις , άψητο θα σου το φέρουν οπότε συνήθισε το, εκτίμησε το και στάματα να έχεις την αηδία καθρεφτισμένη στο βλέμμα σου γιατί θα σε περάσουν για άξεστο βλάχο. Το άψητο κρέας σου θα είναι καλυμμένο με κάποια εξαιρετική σάλτσα (για να κρύβει το αίμα που κυλάει). Οι τύποι φτιάχνουν απίστευτες σάλτσες, το κοκκινιστό μας χλώμιασε όταν το 'μαθε και το λεμονάτο κοκκίνισε απ'τη ντροπή του. Για γαρνιτούρα θα έχεις πουρέ ή ρύζι και βραστά λαχανικά. Αν θες ωμή σαλάτα θα πρέπει οπωσδήποτε να βάλεις κάποιο τυρί μέσα, όσο πιο βρωμερό τόσο το καλύτερο. Μην στραβομουτσουνιάζεις, την επόμενη φορά θα το εκτιμήσεις κι αυτό. Στη σαλάτα θα μάθεις να βάζεις μια αραιή ξασπρισμένη σάλτσα που στην αρχή θα σου θυμίζει και στη οσμή και στη γεύση, νέφτι αλλά για κάποιο λόγο είναι πολύ εθιστική και μετά δεν μπορείς να φας λαχανικά χωρις αυτήν.

Αλλά η Ελλάδα περνάει κρίση και οι έλληνες του εξωτερικού δε μπορούν να διαθέτουν λεφτά σε εστιατόρια συχνά. Έτσι συνήθως μας τρέφει το τρίπτυχο

• εστιατόριο σχολής
• κινέζος
• φαστ-φουντ

Ξεκινώ την ανάλυση από κάτω προς τα πάνω.

Φαστ φουντ εννοώ κατά βάση τα γνωστά μας Μακ ντόναλτς (Μακντο επί το γαλλικότερο) που έχουν θρέψει γενιές και γενιές φοιτητών από τότε που ιδρύθηκαν. Και τα κουίκ που είναι η γαλλική έκδοσή τους και δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο πάνω σ' αυτό.

Συνεχίζω με τον κινέζο (ή σπανιότερα γιαπωνέζο). Στο Παρίσι κάθε οικοδομικό τετράγωνο έχει τουλάχιστον ένα κινέζικο εστιατόριο με έναν κουρασμένο κατσούφη κινέζο υπάλληλο έτοιμο να σου συσκευάσει ένα γλυκόξινο κοτόπουλο ή καραμελωμένο χοιρινό και ρύζι ατμού σε πλαστικά κουτάκια, να σου δώσει και κάποιο αδιανόητο άθλιο άγλυκο γλυκό και να σου ευχηθεί καλή όρεξη στα γαλλικά ή στα κινέζικα (ποτέ δεν κατάλαβα).

Αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτό που στην ουσία μας τρέφει είναι το εστιατόριο της εστίας. Εκεί με 3 ευρώ δικαιούσαι κυρίως πιάτο και 2 συνοδευτικά, ένα ψωμάκι και 2 πετσέτες. Εκτός αν θέλεις πίτσα ή ζυμαρικό οπότε πληρώνεις περισσότερο και τρως λιγότερο!! και καλά την πίτσα να τη καταλάβω αλλά τα μακαρόνια;!;

Από ορεκτικά έχουμε σαλατοειδή ωμά ή βρασμένα (με τη σάλτσα-νέφτι που προανέφερα), μισοβρασμένες φακές ή ρεβύθια και τέτοια. Για επιδόρπιο έχουμε ζαχαρωμένο γιαουρτάκι, συσκευασμένη καραμελέ ή κομπόστα νοσοκομείου.

Το κυρίως πιάτο όμως είναι που έχει το γέλιο, την μία καταλαβαίνεις τι είναι με το που το βλέπεις, την άλλη υποθέτεις τι είναι όταν το τρως, την τρίτη την καλύτερη δεν μαντεύεις ποτε. Αφού μερικές φορές, βλέπουμε στον πίνακα το μενού της ημέρας και έχουμε και τα πιθανά πιάτα μπροστά μας και δυσκολευόμαστε να κάνουμε την αντιστοίχηση, τι είναι τι!

Τι να το κάνεις όμως να ξέρεις το όνομα του φαγητού σου; όταν τα τρως κάθε μέρα για πάνω από ένα μήνα... όλα την ίδια γεύση έχουν.

Γι' αυτό μανούλα μην ξαφνιάζεσαι που όταν έρχεται σπίτι το βλαστάρι σου αναστενάζουν πιάτα και πιρούνια...

Για γλυκά και σφολιατοειδή της Γαλλιάς θα γράψω άλλη φορά. Αξίζουν χωριστή ανάρτηση!

Τεστ

1-2 τεστ τεστ

Μωρέ λειτουργεί ακόμη;

Μήπως να γράφαμε τίποτα τώρα που μαζευτήκαμε; τώρα όμως, που είμαστε ακόμη σε θερμοκρασία συντήρησης κι όχι βαθιάς καταψήξεως. Τώρα που ο εγκέφαλος σαν να λειτουργεί ακόμα.

Αν και αποδεκατίστηκε η ομάδα μας μια και η Βασιλική, που είχε αναλάβει τα θερμά χρώματα, την έκανε για Αλσατία (μάλλον επειδή έχει καλές μπύρες), μήπως παρ' όλ' αυτά να το ξανανοίξουμε το μαγαζί;

Μήπως να μας πει και το στρασβούργο την αποψή του;

Και κάτι άσχετο, Ερμή γιατί εμείς δεν γράφουμε με ψευδόνυμα; Σε όσα μπλογκ διαβάζω κανείς δεν γράφει με το κανονικό του όνομα κι εμείς μόνο τα νούμερα των κινητών μας δεν έχουμε βγάλει στη φόρα... Έτσι, αναρωτήθηκα κι είπα να ρωτήσω...

K for Κράσαρε το Κομπιούτερ

Του Του Του

Έτσι άρχισαν όλα.
Όταν ο υπολογιστής σου κάνει αυτόν τον ήχο,τίποτα καλό δεν προμυνείεται. Η συμβουλή μου σαν πιο έμπειρης είναι η εξής: διατήρησε την ψυχραιμία σου, κρυψου κάτω από το κρεβάτι, αγκάλιασε τα γόνατά σου και ξεκίνα να κλαις γοερά. Ανεξάρτητα από τις αιτίες που προκάλεσαν το μοιραίο τούτο του του του κατά 90% ο υπολογιστής θα κλείσει και δεν θα ξανανοίξει (πάλι η εμπειρία μιλάει) οπότε καλύτερα να αρχίσεις τις προσευχές από νωρίς.

Για να καταλάβεις φίλε το μέγεθος της απελπισίας μου, πρέπει να συνειδητοποιήσεις τη θέση που έχει στην εδώ ζωή μας αυτό το μηχάνημα του διαβόλου. Έιναι το πρώτο κουμπί που θα πατήσεις μόλις ανοίξεις τα μάτια σου το πρωί, και μέχρι να ανοίξει πας να πλυθείς, ε, μην χανουμε και χρόνο. Όσο είμαστε στο σπίτι έχουμε πάντα τον υπολογιστή ανοιχτό, μερικές φορές κι ενώ κοιμόμαστε. Είναι ο τρόπος για να επικοινωνείς με τον έξω κόσμο (πατρίδα, μάνα κι αδερφός) αλλά και με το μέσα κόσμο. Με την διπλανή μου μιλάω μέσω skype και με τον κάτω όροφο μέσω facebook. Από τον υπολογιστή βρίσκουμε τους δρόμους του Παρισιού και βλέπουμε ελληνική τηλεόραση. Στον υπολογιστή βλέπουμε την ώρα και τον καιρό και τι παίζει το σινεμά. Από τον υπολογιστή ακούμε μουσική και διαβάζουμε για το πανεπιστήμιο.

Η αίσθηση ανικανότητας τη στιγμή που βλέπεις τον υπολογιστή σου να πέφτει σ'έναν ύπνο δίχως αύριο συγκρίνεται μόνο με τη φάση στο σουπερμάρκετ που προσπαθείς να ξεκολλήσεις τις πλαστικές σακούλες για τα ψώνια υπό το αγανακτησμένο βλέμμα της ταμία και της επόμενης στην ουρά κι αυτές δεν ξεκολλάνε με κανέναν τρόπο. Κρύος ιδρώτας, ταχυπαλμία, ωχρότητα, πλήρης αφωνία.

Οι άνθρωποι που συνήθως με ξελάσπωναν σε τέτοιες περιπτώσεις ήταν πολύ μακριά για να βοηθήσουν και ο μηχανικός της παρέας (κατά κόσμον Ερμής) απεφάνθη ότι φταίω εγώ και το συνάφι μου που είμαστε, λέει, πολύ ευγενικοί χρήστες του ίντερνετ κι ότι και να μας προτείνουν να εγκαταστήσουμε πατάμε "ναι". Δεν είχε όμως το σωστό σιντί για να το φτιάξει όπως πρέπει κι έτσι μπορεί ο υπολογιστής μου να άνοιξε τελικά αλλά μόνο φλίπερ μπορεί κάποιος να παίξει. Έτσι κι εγώ, αφού έχασα 2 φορές στο φλίπερ, τον έκλεισα εντελώς.

Γι'αυτό, εδώ και 8 μέρες, κατέληξα να ακούω μουσική από το τρατζίστορ, να χτυπάω την πόρτα της γειτόνισσας (βλ. Βασιλική) για να της μιλήσω, να κοιτάζω την ώρα από το ρολόι μου και τον καιρό από το παράθυρο.

Αν αρχίσω να πλένω και τα ρούχα στο χέρι, πυροβολήστε με... χαλάω την πιάτσα!

Να μείνεις στο Παρίσι!

Το άρθρο που ακολουθεί αποτελεί απάντηση στο "κατηγορώ" της φίλης και συγκατοίκου και θα αναπτύξει ενδελεχώς τους λόγους για τους οποίους αξίζει να μένει κανείς στο Παρίσι.

Πρώτον και κυριότερον το Παρίσι είναι αδιαμφισβήτητα και αναμβίβολα μια πανέμορφη πόλη τόσο από το μάτι του αρχιτέκτονα όσο και από εκείνο του μέσου απλού πολίτη. Ο πρώτος θαυμάζει την πόλη του φωτός για τα σχέδια ρυμοτομίας της ενώ ο δεύτερος για την ποιότητα ζωής που προσφέρει. Αυτός ο τόπος μπορεί και φιλοξενεί στην αγκάλη του 11 εκατομμύρια κατοίκους προσφέροντας σε όλους τη δυνατότητα να έχουν πρόσβαση σε πάρκα, αθλητικές εγκαταστάσεις και πολιτιστικές εκδηλώσεις (ότι δηλαδή συμβαίνει λίγο πολύ και στην Ελλάδα!) χωρίς να βρισκεται ο ένας πάνω στον άλλο. Ναι λοιπόν δεν είναι απαραίτητο να ρουφάς καθε μέρα 2 κιλά καυσαέριο αν θέλεις να μένεις σε μια μεγάλη πόλη. Με τον κήπο του Λουξεμβούργου, τον Tuileries, το Montsouris το Monceau και άλλα πολλά έχεις διασφαλίσει οξυγόνο, δροσιά για το καλοκαίρι και χώρο για το πικνικ της Κυριακής.

Επίσης δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει τους φαρδιούς καταπράσινους δρόμους , τις λωρίδες για τους ποδηλάτες και τα τεράστια πεζοδρόμια (βλέπε avenue Arago στο Denfert- Rochereau). Εδώ ο πεζός βρίσκει το σεβασμό που του αρμόζει (δεν ξέρατε ότι τον δικαιούται ε;), τα άτομα με ειδικές ανάγκες ενθαρρύνονται να είναι ενεργά μέλη της κοινωνίας και οι μαμάδες με τα καρότσια δε χρειάζεται να κάνουν μπράτσα για να βγάλουν το πιτσιρίκι βόλτα στο πάρκο της γειτονιάς έχοντας να περάσουν πάνω από παρκαρισμένα αυτοκίνητα για να διεκδικήσουν λιγο πεζοδρόμιο.

Τα κτίρια στο κέντρο μπορεί να είναι παλιά, να έχουν υγρασία και να σου φεύγει ο πάτος μέχρι να ανέβεις στον 6ο χωρίς ασανσέρ, αλλά όταν μένεις στην Ηλιούπολη και πρέπει να ανέβεις όλες αυτές τις ανηφόρες για να κοιμηθείς στο σπίτι σου και όχι στα σκαλοπάτια του γείτονα είναι καλύτερα;; τουλάχιστον τα κτίρια στο Παρίσι είναι πολύ πιο όμορφα και έχουν και σκεπές με καμινάδες!

Ένας από τους λόγους που αγαπώ το Παρίσι είναι γιατί εδώ βρίσκεις όλες τις φυλές του Αλλάχ και κάθε κουλτούρα που θα μπορούσες να φανταστείς χωρίς να χρειάζεται να ταξιδεύεις όλη σου τη ζωή.Μια συνηθισμένη μέρα στο μετρό, ανάμεσα στους σοβαρούς και αγέλαστους γάλλους συναντάς γυναίκες της Αφρικής ντυμένες με παραδοσιακά ρούχα, γιαπωνέζους γκατζετάκηδες και τουρίστες με το σπιτάκι τους φορτωμένο στο ώμο.

Πας στη δημόσια υπηρεσία;αν ήσουν στην Ελλάδα και ένας από τους "τυχερούς" τηλεφωνούσες πρώτα στο Λάκη, τον ξάδερφο του κουμπάρου του γιου της γειτόνισσας που δουλεύει στην εφορία για να σε εξυπηρετήσει (με το αζημείωτο φυσικά) και να μην τρέχεις πέρα δώθε.Αν όχι, απλά έκανες το σταυρό σου, έπαιρνες προκαταβολικά 2 υπογλώσσια και έπιανες τους δρόμους από το αξημέρωτο. Ευτυχώς όμως δεν είσαι στην Ελλάδα!Στο Παρίσι ξέχνα τις πελατειακές σχέσεις που ήξερες. Εδώ όλοι εξυπηρετούνται, ο δημόσιος υπάλληλος κάνει τη δουλειά του (κι όμως συμβαίνει!) και εσύ μπορείς να επωφεληθείς από βοηθήματα ενοικίου μέχρι και από υποτροφίες για τις σπουδές σου.Και όλα αυτά χωρίς να ανεβάσεις πίεση ή να απειλήσεις ότι θα τους πας στα κανάλια!

Αν όλοι οι παραπάνω λόγοι δεν σε έπεισαν πάρε και ένα ακόμα επιχείρημα: πέρα από το μετρό, το λεωφορείο, το τραμ και τον ηλεκτρικό, ο δήμος του Παρισιού σου παρέχει τη δυνατότητα να γυρνάς στην πόλη με ποδήλατο με ένα ευρώ τη μέρα!!!Όλο το Παρίσι σε μια πεταλιά...

Αν ήταν τα ηφαίστια σβηστά...

Πέμπτη βράδυ: γυρνάω από τη σχολή, φτιάχνω κάτι πρόχειρο να φάω και βουρ για να ετοιμάσω πράγματα. Αύριο πετάω για Ελλάδα!!!Γύρω στις 12 είναι όλα έτοιμα, ρούχα, άδεια τάπερ και χειμωνιάτικα ρούχα έτοιμα να δώσουν τη θέση τους στα καλοκαιρινά μέχρι την επόμενη χρονιά....
Παρασκευή πρωί: τρέχω με τη βαλίτσα, τον υπολογιστή και τα βιβλία της σχολής στο Saint-Denis για το τελευταίο μάθημα, 1 ½ ώρα δρόμος με 4 συγκοινωνίες, αλλά ποιος νοιάζεται, σε λίγες ώρες θα είμαι Ελλάδα!!!
Λίγο αργότερα αρχίζουν τα μηνύματα της SFR που λένε ότι το ηφαίστειο που εξεράγη προχθές στην Ισλανδία προκαλεί προβλήματα στα αεροπλάνα και ενδέχεται να ακυρωθούν πτήσεις... Παίρνω την Aegean, «όλα καλά» μου λέει η υπάλληλος, μπορεί απλά να έχει λίγη καθυστέρηση. Ξενερώνω λίγο αλλά αφού το βράδυ θα είμαι Ελλάδα(!!!) δε με νοιάζει και πολύ. Στις 12 έρχεται και πάλι μήνυμα της SFR που λέει ότι έκλεισε το αεροδρόμιο...το επιβεβαιώνω από τη ίδια υπάλληλο του «όλα καλά» και αποφασίζω να γυρίσω σπίτι. Δεν πειράζει, αύριο τουλάχιστον θα είμαι Ελλάδα(!!!). Μου το είπε η ίδια υπάλληλος, με το ίδιο πειστικό ύφος, και εννοείται πως την πίστεψα.
Οι μέρες πέρασαν...η Παρασκευή έγινε γρήγορα Σάβατο, το Σάβατο διαδέχτηκε η Κυριακή και να που μπήκαμε και στη Δευτέρα... Εγώ είμαι ακόμα εδώ, η υπάλληλος συνεχίζει να μου λέει «από αύριο» και εγώ συνεχίζω να την πιστεύω...

Ένα ηφαίστιο στην Ισλανδία δε με αφήνει να πάω σπίτι μου και γω δεν ξέρω με ποιον να θυμώσω...

Μην πας να μείνεις στο Παρίσι

Επειδή πολύ σιρόπι έπεσε και πολύ αγάπη για το Παρίσι(ας όψεται η αγγελοκρουσμένη συγκάτοικος) αποφάσισα να κάνω ένα δώρο στην ανθρωπότητα και να το απομυθοποιήσω, να σου πω δηλαδή μερικούς από τους λόγους για τους οποίους δεν πρεπει να έρθεις να ζήσεις εδώ. Μια βδομάδα διακοπές τη θεωρώ υπεραρκετή για να δεις την καλή πλευρά, σπίτι σου μετά.

1. Γιατί είναι μπανάλ. Τρομερά. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το Παρίσι υπήρχε σε όλα τα βιβλία, ταινίες,τραγούδια και ήταν η απάντηση σε κάθε κατάσταση: Θες να ξεχάσεις; Παρίσι κλασικά. Θες να γνωρίσεις τον ένα και μεγάλο έρωτα; Παρίσι. Μήπως έπιασες πάτο και θες να κάνεις μια νέα αρχή βρε αδερφέ; Μάντεψε... Παρίσι.
Να μιλήσουμε για ταινίες; Παραλείπω τις αυτονόητες (Paris, From Paris with love, Paris je t' aime, τελευταίο ταγκό στο Παρίσι) ,θες να πιάσουμε τις κλασικές; Ζιζί, Ο πορτοφολάς, το κόκκινο μπαλόνι, η Αμελί και αν θες και σε πιο εναλλακτικό έχω βρώμικο κόσμο, τους εραστές της γέφυρας, το δυο ξένοι στη ίδια πόλη. Έλεος... Πόσο μπανάλ μπορεί να αντέξει η καρδιά ενός ανθρώπου;

2. Γιατί αν πας στον πύργο του Άιφελ και θες να φας πατάτες τηγανητές σαν καλός τουρίστας θα τις πληρώσεις δυο περιουσίες κι άλλη μια και θα σου λένε μετά: "Πώς την πάτησες έτσι ρε φίλε; Σαν το Σωτήρη την πάτησες..." και δίκιο θα 'χουν. Α ναι, και δεν θα τις φας κιόλας. Καραδοκούν ορδές κακομαθημένων περιστεριών που όπως λέει κι η Μαρία του πρώτου είναι κακά και μοχθηρά. Σ' αυτήν την πόλη για το φαϊ σου πρέπει να παλέψεις.

3. Γιατί όλα αυτά τα αξιοθέατα που βλέπεις στη Μάγια Τσόκλη και ζηλεύεις, αν πας πρωί μυρίζουν σαν δημόσιες τουαλέτες.

4. Γιατί όταν βρεις να νοικιάζεται μια γκαρσονιέρα 700 ευρώ με την τουαλέτα κάπου μέσα στο ίδιο κτίριο θα πρέπει να το θεωρήσεις μεγάλη ευκαίρία και να τσακιστείς να πάρεις τηλέφωνο παρακαλώντας, κι ο Χριστούλης κλαίει έξω από την πόρτα σου για την κατάντια σου.

5. Γιατί οι Παριζιάνοι πέφτουν στις ράγες του μετρό και του RER σαν τα πλατανόφυλλα το φθινόπωρο. Και θα ήταν μόνο δικό τους πρόβλγμα αλλά κάνω 2 ώρες να πάω στη σχολή και τα νεύρα μου γίνονται σερπαντίνες.

6. Γιατί μπύρα σε φυσιολογική τιμή πουλάνε σε ελάχιστα μαγαζιά για μυημένους που χρειάζεσαι εγγυητική επιστολή από 2 παλιότερα μέλη και να απαντήσεις σωστά στο αίνιγμα του γίγαντα στην είσοδο για να μπεις.

7. Γιατί είναι οι πιο τουριστική πόλη στον κόσμο τούτο. Που σημαίνει ότι εκτός από τα δεκατριάμιση εκατομμύρια μόνιμους κατοίκους προστίθενται και εκατομμύρια τουριστών. Που σημαίνει στρίμωγμα, ακριβά μαγαζιά χαμηλή ποιότητα...

7β.Πήγαινε φίλε και κάτσε 15 λεπτά έξω από τα macdonalds πάνω στη rivoli ακίνητος. Πιάσε άκρη όμως γιατί αλλιώς δεν παίζει να μείνεις ακίνητος. Ο κόσμος πηγαινοέρχεται όλες τις ώρες της μέρας με ρυθμούς πετυχημένης διαδήλωσης στην Αθήνα. Αν δεν σε πιάσει κρίση αγοραφοβίας και ανάγκη επιτακτική να κρυφτείς στην αγκαλιά της μανούλας, εγώ θα σου βγάλω το καπέλο και θα πιω σαμπάνια από το γοβάκι σου.

Μετά από καιρο απραξίας ας πεταχτώ και γω να πω την άποψη μου.

Θα ξεκινήσω με αυτά που διαφωνώ, 1 (ω, τι θράσος) και 6 (demi).

-Το Παρίσι οχι μόνο δεν είναι μπαναλ, αλλά είναι τόσο chic ή cool όπως λένε οι Γάλλοι, που κάθε φορά που βρισκόμαστε στο κέντρο αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι όντος είμαστε εδώ και οτι θα είμαστε για καιρό ακόμα. Υπάρχει λόγος που είναι σε όλες τις ταινίες συν το οτι όλοι όσοι έρχονται στο Παρίσι πάνε σε κάποιο μέρος που φαίνεται στην αγαπημένη τους ταινία βλ. καφέ της Amelie

-Ναι, εδώ είναι ακριβά, για να πιεις μισό λίτρο μπύρα πρέπει να πληρώσεις 7-8 ευ...όμως αν ακολουθήσεις τους Γάλλους που είναι αποκλειστικά πλάσματα της συνήθειας μπορείς να πέσεις στο Happy Hour. Μεταξύ 18-20 ή 18-22 στην καλύτερη, όπου μπύρα και coctail είναι στη μισή τιμή. Άρα 4 ευ τα 500ml και 5 ευ ένα Mojito ας πούμε...πολύ καλύτερα από οτι είχα συνηθήσει στην Αθήνα. Επίσης, όπως είπε και η Ζωή που τώρα είναι στην Ελλάδα, μπορεί μετά από καιρό να σου πει κάποιος για ένα μαγαζί σε εκείνο το arrondissement πίσω από το μετρό, όλο ευθεία και δεξιά μέσα στη στοά που έχει φτηνή μπύρα.

(Να διαβαστεί με μουσική αυτό το τραγούδι ειδικά εκεί κάπου στη μέση ή αυτό )

Αρκετά υποστήριξα το Παρίσι...ήρθε η ώρα να μπώ στο χαρακτήρα του post και να προσθέσω και γώ αυτά που μου την έχουν δώσει στα νεύρα, άλλωστε ποιός καλύτερος στο να γκρινιάξει για τα αρνητικά από έμας τους Έλληνες...και μια και μας έπιασα στο στόμα μου να επισημάνω ότι αυτά που με ενοχλούν εδώ, για τους Γάλλους είναι παραπάνω από αποδεκτά και λογικότατα. Για έναν τυπικό Έλληνα κουτοπόνηρο και εγωιστή όμως είναι εκνευριστικά, απίστευτα, παράλογα και ελπίζω τέτοια κακά να μη βρουν ποτέ την Ελλάδα.

8. Ουρές!!! Παντού...

Για πρόχειρο φαγητό στο δρόμο, για το σινεμά, για φτηνά εισιτήρια στην όπερα λίγο πριν την παράσταση (εκεί να δεις! οργιο), για κανονικό φαγητό 12-14 που κάνουν διάλλειμα οι εργαζόμενοι. Όπου βάζει ο ανθρώπινος νους! Όπου λοιπόν στην Ελλάδα έχει συνήθως μια ουρά με 5 άτομα στο Παρίσι η αντίστοιχη θα έχει κατά προσέγγιση 20. Κάποιος που έρχεται για διακοπές μπορεί να μην ενοχληθεί, μπορεί καν να μην το καταλάβει. Για μένα που το βλέπω κάθε μέρα όμως είναι ανυπόφορο να περιμένω για κάτι τόσο απλό που στη χώρα μου θα γινόταν σε δτ. Το φοβερό όπως είπα και πρίν είναι ότι οι αυτόχθονες του πολιτισμένου αυτού νέου κόσμου το υπομένουν αδιάφορα, σχεδόν ευχάριστα. Συνοπτικά αναφέρω: οι παρέες μιλάνε σαν να μην τρέχει τίποτα και χωρίς ανυπομονησία, τα ζευγάρια φιλιούνται όπως κάνουν άλλωστε παντού σε αυτή την πόλη λες και ο χρόνος και ο κόσμος γύρω τους τρέχει σε άλλο ρυθμό και η τρίτη κατηγορία έχει φέρει φαγητό και τρώει ή καπνίζει αν είναι έξω. Εσύ κάθεσαι σα χαζός, παράταιρος και βρίζεις με τη δυνατότερη φωνή σου, από μέσα σου βέβαια :p Πιο πολύ από όλους δε, βρίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό (εγώ ο μ@@@ς φταίω που δεν...έφερα φαγητό...έκοψα το κάπνισμα...έμεινα σπίτι...κλπ)

Χαρακτηριστικό παράδειγμα που κάνει τα νεύρα μου σαν κορδέλα στρουφιχτή πάνω στο κουτί του ζαχαροπλαστείου την οποία η υπάλληλος έχει τραβήξει κατά μήκος με το ψαλίδι κόντρα, είναι τα fastfoodάδικα τύπου MacDonnalds. Εκεί αν το υποκατάστημα είναι αρκετά κεντρικό μπορείς να πάρεις με χρεωστική από μηχάνημα, αν όμως όχι περιμένεις σε ατελέιωτη ουρά γιατί ο κάθε υπάλληλος δεν μπορεί να εξυπηρετήσει πάνω από ένα πελάτη τη φορά. Παραγγέλνει οπότε ο άλλος και εσύ περιμένεις μέχρι να του βάλει και την τελευταία σάλτσα και να του πει ευχαριστώ. Με το που μπαίνω μέσα μου έρχεται κάθε φορά ασπρόμαυρο flashback με αλάνι υπάλληλο Goody's που έχει τέσσερις δίσκους μπροστά της και 17 χέρια να βάζει χαμπουργκερ σε fast forward. Μόνο αφού χάσεις κάτι καταλαβαίνεις την αξία του.

9. Η κακομεταχείριση του πελάτη σε οποιαδήποτε ανεξαιρέτως braserie.

Όποιος πιστέυει οτι ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, παρακαλείται να βάλει χέρια βαθιά στις κωλότσεπες να κοιτάξει όσο πιο ψηλά μπορεί και να σφυρίζει αδιάφορα καθώς θα απομακρύνεται. Επίσης παρακαλείται ο κύριος/α όπως προσέλθει στο Παρίσι να δει από κοντά τί θα πει καταπάτηση του πελάτη και σπάσιμο νευρών.

Η κατάσταση εξηγείται ως εξής, το παρίσι είναι γεμάτο τουρίστες και οι Γάλλοι που δουλεύουν τα μεσημέρια τρώνε πάντα έξω. Αυτό σημαίνει ότι τα εστιατόρια πρόβλημα πελατείας δεν έχουν άρα δε θα χαμηλώσουν τις τιμές ούτε θα αλλάξουν ριζικά την ποιότητα του φαγητού αν εσύ πας να φας αλλού. Αντίθετα επειδή το κράτος είναι και καπιταλιστικό θα προσπαθήσουν να βγάλουν και το μέγιστο κέρδος από σένα...εδώ κύριε/α είναι και το σημείο κλειδί...ναι μεν είσαι ο πελάτης και ειναι ευγενικοί γιατί έτσι είναι εδώ τα πράγματα, αλλά στην τελική ανάλυση, για αυτούς ή είσαι κέρδος ή δεν είσαι.

Όσο καιρό είμαι εδώ λοιπόν έχουν συμβεί τα παρακάτω:

- Σερβιτόρος προς εμένα: "Δεν μπορείτε να πιείτε καφέ κύριε γιατί αυτή την ώρα τα τραπέζια είναι μόνο για αυτούς που τρώνε, λυπάμαι"

- Σερβιτόρος προς ζευγάρι που έτρωγε αμέριμνο για να κάτσουμε εμείς να φάμε: "Μπορείτε να μετακινηθείτε σε άλλο τραπέζι πιο μικρό για να καθήσουν εδώ τα παιδιά που είναι 4; ευχαριστώ"

- Σερβιτόρος προς εμένα: "Μπορείτε να σηκωθείτε να πάρω την καρέκλα γιατί κανονικά αυτές τις μεταλικές τις βάζουμε απέναντι και εδώ έχουμε τις ξύλινες; μάλλον κάποιος πελάτης θα την έφερε, ευχαριστώ"

-Εγώ: "Μπορούμε μήπως να πάρουμε τον καφέ έξω στο τραπέζι που άδειασε;"

Απάντηση μπάρμαν: "Λυπάμαι δεν γίνεται, τα τραπέζια έξω είναι για αυτούς που τρώνε"

-(Ηλιόλουστη μέρα, πράγμα σπάνιο) Βρίσκω τους φίλους μου να πίνουν μπύρα την ώρα του μεσημεριανού μέσα σε μια braserie. Μου λένε θα φας; λεω ναι...(επειδή το είχαμε μάθει το έργο)δεν λες στο σερβιτόρο ότι αφού θα φάς μήπως παίζει να κάτσουμε όλοι έξω

=> ο Ερμής βγάζει το φίδι από την τρύπα.

Εγώ: "Γειά σας, θα ήθελα να φάω, μήπως θα μπορούσαμε να κάτσουμε στο τραπέζι έξω;"

Σερβιτόρος: "Βεβαίως κύριε"

Δεν το περίμενα να πει ΟΚ, διώχνει κακην κακώς δυο κοπέλες που πήγαιναν εκείνη την ώρα να κάτσουν και βάζει εμάς. Επιστρέφει μετά από λίγο με 4 σερβίτσια και αρχίζει να τα αφήνει στο τραπέζι. Τον διακόπτω και του λέω ότι μόνο εγώ θα φάω... τραγικό λάθος. Ο σερβιτόρος νόμιζε στην αρχή ότι οι φίλοι μου έπιναν μπύρα περιμένοντας να έρθω για να φάμε όλοι μαζί. Φαντάζεστε πως του στριψε μόλις έμαθε οτι μόνο ένας θα φάει και ότι έδιωξε και τις δύο άλλες που προφανώς θα έτρωγαν κανονικά.

Σερβιτόρος: "Ω μα νόμιζα οτι θα τρώγατε όλοι, τώρα είμαι πραγματικά ενοχλημένος έδιωξα και του πελάτες που ερχόταν και εσείς δε θα φάτε"

Εγώ: "Εε, αν υπάρχει πρόβλημα μπορούμε να μεταφερθούμε μέσα"

Σερβιτόρος: "Ε, τωρα κύριε είναι πολύ αργά δεν έχει πια νόημα, καθήστε. Ω μα δεν το πιστευω"

Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν αν δεν αποτελείς σαν πελάτης άμεση πηγή κέρδους μπαίνεις σε δεύτερη μοίρα πίσω από όλους όσους θα ξοδέψουν πιο πολλά από σενα.

Μετά από 6 μήνες στο Παρίσι (που ισοδυναμεί με πολλέεεεεες ώρες στο RER ή αναμονής αυτού, με αρκετές ώρες διαβάσματος-σίγουρα όμως λιγότερες από εκείνες του RER- αλλά και κάποιες πεταχτές βόλτες στο κέντρο, στις όχθες του ποταμιού-παραλία όπως λέμε κι εμείς τα ελληνόπουλα) πλέον έχω αποκτήσει την απαραίτητη εμπειρία και συστατικές επιστολές για την έναρξη της καινούριας μου καριέρας στο bloging. Ας συστηθούμε λοιπόν, να γνωριστούμε καπως καλύτερα-και ποιος ξέρει- ίσως καταφέρω να σας εξημερώσω κιόλας σαν εκείνη τη μικρή αλεπού... Είμαι η Βασιλική του δεύτερου που κάνει μάστερ στο 8. [Απαραίτητη υποσημείωση: στην εστία μας τα άτομα προσδιορίζονται από τον όροφο που μένουν και το πανεπιστήμιο που σπουδάζουν. Άντε σε σπάνιες περιπτώσεις κολλάμε και κανένα περαιτέρω προσδιοριστικό επίθετο τύπου «Άστεγη», ή το κασσικό «Ψηλή» και πάει λέγοντας.] Τώρα λοιπόν που γνωριστήκαμε και έσπασε ο πάγος, να σας δηλώσω ευθύς εξαρχής και χωρίς πόνο ψυχής ότι εγω το Παρίσι το ΑΓΑΠΑΩ. Ναι, το ομολογώ ότι είμαι από εκείνους που όταν σκέφτονται αυτή την πόλη ενώνουν τα χέρια με νάζι, κοιτάνε ψηλά και πεταρίζουν τα βλέφαρα μειδιώντας ελαφρώς...

Στην περίπτωσή μου, το Παρίσι έγινε η αιτία που έμαθα γαλλικά μέσα σε μια νύχτα, κατά ένα βαθμό για να έρθω να κάνω μεταπτυχιακό και κατά ένα δεύτερο βαθμό (και παρασσάγγας μεγαλύτερο!) για να γίνω bonviveur…Ναι λοιπόν το παραδέχομαι! Το Παρίσι έγινε επίσης η αιτία που εγκατέλειψα την πατρική στέγη και τις τυρόπιτες της μαμάς μου και τώρα τη βγάζω με μπαγκέτες και άνοστα μαρούλια. Και τέλος, το Παρίσι ευθύνεται που παράτησα τρέχοντας φίλους και συγγενείς με δυο ξέχειλες βαλίτσες και πολλά τάπερ να κρέμονται ολόγυρα (είναι αληθινό γεγονός και αν δε με πιστεύετε ρωτήστε τη Μαρία του πρώτου!) για να μπω στο αεροπλάνο-που καθόλου δεν το συμπαθώ- να έρθω εδώ να στήσω νοικοκυριό και να ανταλλάσσω συνταγές με τις γειτόνισσες. Να μαι λοιπόν!

Ημέρα εξημέρωσης Νο 1

Αφίξεις-Αναχωρήσεις

Και τώρα ένα θέμα που δεν αφορά μόνο τη Γαλλία ή τη ζωή στη Γαλλία αλλά τον κόσμο ολάκαιρο. Τα αεροδρόμια. Στο κοντέρ μου, πολύ περισότερες από τις ώρες πτήσεις που έχω κάνει είναι οι ώρες αναμονής στα αεροδρόμια. Είναι οι ώρες που αφού διαβάσεις φας κοιμηθείς ξαναφάς ψωνίσεις ξαναματαφάς... μένουν κι άλλες ώρες που απλώς περιμένεις να περάσουν. Περιδιαβαίνεις στο αερδρόμιο ώσπου να μάθεις απ'έξω κάθε γωνιά του και το προσωπικό με τα μικρά τους ονόματα. Μόνο όποιος έχει μείνει πάνω από 6 συνεχόμενες ώρες σε αεροδρόμιο κατάλαβε το μεγαλείο της ταινίας Τέρμιναλ.

Σ'αυτές τις άπειρες ώρες αναμονής λοιπόν συνειδητοποίησα ότι κάποιοι επιβάτες είναι πάντα εκεί, σαν να είναι κατηγορίες (όχι αποκλειστικές αλλά αλληλοαποκλειόμενες)

Προσωπικό αέρος δηλαδή πιλότοι και αεροσυνοδοί διασχίζουν το διάδρομο με συγχρονισμένο βήμα γεμάτο αυτοπεποίθηση , πάντα στην τρίχα καλοντυμένοι καλοβαμμένοι με ασορτί στολές και βαλίτσες την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι είναι σαν γαμώ το σπίτι τους.

Καθαριστές-καθαρίστριες τους ξεχωρίζεις από τη στολή (συνήθως μπλε) αλλά και να μην τους δεις θα σε δουν αυτοί να σου πουν ότι απαγορεύται να τρως σ΄αυτό το παγκάκι, να κοιμάσαι σ' αυτή τη γλάστρα, το ντουλάπι, το πάτωμα. Είναι αλήθεια ότι δεν έχουν ευκολή δουλειά αλλά με μια πρόχειρη στατιστική οι 8 στους 10 μάλλον έφαγαν μια λεμονιά όταν ήταν μικροί και τους έμεινε η ξινίλα. Πόσες φορές δεν έχω σκεφτεί να τους φέρω ένα προφιτερόλ δώρο να γλυκαθούν να θυμηθούν τις χαρές τις ζωής, να μ' αφήσουν κι εμένα να κοιμηθώ σαν άνθρωπος.

Σχολείο (γυμνάσιο-λύκειο). Εποχιακό είδος που ανθεί κυρίως τους ανοιξιάτικους μήνες. Ανεξαρτήτως χώρας προέλευσης το συναντάμε σε όλους τους χώρους του αεροδρομίου σε μικρές παρέες ή όλα μαζί στον έλεγχο και στα σαλόνια κατά τη διάρκεια της νύχτας. Απαραίτητο αξεσουάρ είναι η κιθάρα (μία ή περισότερες) που αν η καθυστέρηση είναι πολύωρη θα αρχίσουν να παίζουν ροκ μπαλάντες μέχρι να κατέβει από τον ουρανό είτε ένα αεροπλάνο να τα μαζέψει είτε ο Λένον κλαίγοντας.

Μεθυσμένος αμερικάνος Τον καταλαβαίνεις από το τσαλακωμένο πουκάμισο έξω από το παντελόνι. Πίνει και κλαίει ή γελάει θορυβωδώς μπροστά σε ότι θυμίζει μπαρ ενώ ο εκτελών χρέη μπάρμαν σκουπίζει ποτήρια μπροστά του. Θυμίζει έντονα ταινία και υπάρχει σε ό λ α τα αεροδρόμια, το έχω τσεκάρει.(Βγαίνει και σε γυναίκα και έχει περισότερη πλάκα)

Μάνα με παιδάκι Την αναγνωρίζεις... την αναζητάς μάλλον όταν το παιδάκι διαλύσει το νευρικό σου σύστημα και αρχίσεις να ψάχνεις τη μάνα του. Την αναγνωρίζεις από την ταλαιπωρημένη έκφραση στο πρόσωπο και το βλέμμα του Βούδα που έχει κατακτήσει είτε από την απελπισία είτε από τα χρόνια διαλογισμού. Το παιδάκι δίπλα(ή στην άλλη άκρη του αεροδρομίου) λυσσομανάει, ο γιάπης παραδίπλα ετοιμάζεται να φάει το λάπτοπ με σάλτσα μπάρμπεκιου.

"Πρώτη φορά ταξιδιώτης" Κυκλοφορεί και στα δύο γένη, σε όλες τις ηλικίες. Εύκολα αναγνωρίσιμος από τα γεμάτα απορία μάτια. Έχει εύλογα ερωτήματα όπως: τι είναι η κάρτα επιβίβασης; πού είναι η τουαλέτα; πώς θα μάθει αν είναι στη σωστή πύλη;πού να βάλει το διαβατήριο; Για να λύσει τις απορίες του θεωρεί φρόνιμο να ρωτήσει όσο περισότερους ανθρώπους μπορεί ξεκινώντας από όσους φοράνε στολή, οποιαδήποτε στολή (αστυνόμου, πυροσβέστη, καθαριστή) και συνεχίζοντας με τυχαία δειγματοληψία τους υπόλοιπους.

Ξεχνάω κανέναν;

Η τρίτη ηλικία στο Παρίσι

ή αλλιώς « Πού πας ρε λείψανο;»

Και για να εξηγηθώ, με τον όρο «τρίτη ηλικία» εννοώ τα 70++

Η εικόνα που είχα εγώ για τα 70++ τα 24 πρώτα χρόνια της ζωής μου ήταν η εικόνα της γιαγιάς μου της Σοφίας: παραδοσιακό κεφαλομάντηλο και κότολο με ζακέτα από πάνω, να ψιλοκουτσαίνει, να φτιάχνει τυρί και να παραπονιέται ότι την πονάει η μέση της και τα πόδια της εναλλάξ.Να βγαίνει από το σπίτι μόνο καμιά φορά για τα ψώνια του σπιτιού, να σκουπίζει ολημερίς και να κοιμάται από τις 9.

Και μετά μπήκε στη ζωή μου το Παρίσι.

Εδώ οι 70++ δεν κάθονται στο σπίτι τους να φτιάξουν τηγανήτες και να πουν παραμύθια στα εγγόνια τους, είναι παντού. Στις καφετέριες και στα μπαρ, ότι ώρα και να πας οι 70++ αποτελούν σεβαστό μέρος της πελατείας, διαβάζουν τις εφημερίδες και τα βιβλία τους ή συζητούν αναμετάξυ τους χαμηλόφωνα. Δήλαδή όλες τις ώρες της μέρας τούς βλέπεις έξω. Και για το θέατρο, ας μην το συζητήσουμε, οι 70++ έχουν κάνει κανονική κατάληψη, το 90% των θεατών ήταν τρίτης για να μην πω τέταρτης ηλικίας. Τι διάολο τζάμπα τους τα δίνουν τα εισιτήρια; Και μιλώντας για εισιτήρια, οι άνω των 65 εδώ έχουν έκπτωση σε όλα τα εισιτήρια, σε αεροπλάνα και βαπόρια. Κάτι τέτοια βλέπουν η Μαντόνα και η Βίσση και θα πηλαλάνε στα stage μέχρι τα 100 τους.

Για το τέλος άφησα το καλύτερο, τα πάρκα. Εκεί που είναι πραγματικά έντονη η παρουσία των 70++ είναι το τρέξιμο στα πάρκα. Ο γάλλος 70άρης την άσκηση δε τη φόβαται και την ώρα που εσύ (ναι εσύ)χαζεύεις blog στο ίντερνετ έχει βάλει την αθλητική του περιβολή και τρέχει στο πάρκο. Λέω την απόλυτη αλήθεια. Τους έχω πετύχει πολλές φορές να τρέχουν σαν τους τρελούς που δεν είναι να απορείς που δεν έχουν πεθάνει ακόμη, απλώς ο χάρος δεν τους πρόφτασε. Ο γάλλος 70άρης δεν φοβάται ούτε τη βροχή, το χιόνι, τ’ αστραπόβροντο. Κι όταν εσύ πηγαίνεις βηματάκι-βηματάκι με φρόνηση και προσοχή για να μην φας τη γλίστρα αυτός σε προσπερνάει τρέχοντας, και βρίσκεσαι εσύ να φοβάσαι για λογαριασμό του, μην πέσει κι αποσυναρμολογηθεί και δεν βρει ο παπάς να θάψει. Τρέχει ο 70++ στην ανηφόρα την ώρα που εγώ αγκομαχάω να την ανέβω στο περπατητό, κι όχι τίποτα άλλο αλλά ανησυχώ μην με δει έτσι ταλαίπωρη και κατακουρασμένη και μου φωνάξει «πού πας ρε λείψανο» και πού να τρέξω να κρυφτώ εγώ μετά;

Πάμε εξετάσεις; (Ή πώς να γίνεις πράσινος από το διάβασμα σε 1 βδομάδα)

Ακόμα κι αν εσύ ψελλίσεις «όχι» με βλέμμα πληγωμένου ελαφιού και ένα δακρυ να αργοκυλάει στου ματιού την άκρη. Η εξεταστική έρχεται προς το μέρος σου για να σε χτυπήσει χωρίς έλεος. Κι αν φωνάξεις όχι με όλη τη δύναμη των πνευμόνων σου,κι αν ικετέψεις γονυπετής, κι αν απειλήσεις με αυτοκτονία, εκείνη και πάλι σε πλησιάζει με βήμα αγέρωχο. Παρ’το απόφαση, δεν ξεφεύγεις.

Η προκατακτική –προπαρασκευσστική περίοδος μιας εξεταστικής κρατάει από 2 μέρες ως 6 μήνες και είναι εκείνη η περίοδος που ο καλός φοιτητής εγκαταλείπει τα εγκόσμια, ξεχνάει τι σημαίνει τρώω, κοιμάμαι, ζω φυσιολογικά και γνωρίζει μόνο τα βιβλία του σε βάθος. Το χρώμα που οφείλει να έχει το πρόσωπο του φοιτητή του σωστού κατά την περίοδο αυτή είναι το πράσινο, αν η περίοδος κρατάει μέχρι 3 εβδομάδες και το εκρού του νεκρού, αν κρατάει παραπάνω. Και επειδή εγώ δεν έδωσα εξεταστική αλλά κυριολεκτικά έναν αγώνα δρόμου εκείνη η περίοδος μου έμαθε ότι ο ύπνος δεν είναι ένα υπερεκτιμημένο αγαθό όπως υποστηρίζει ένας γνωστός μου αλλά αντίθετα είναι απαραίτητος και η έλλειψη του επιφέρει σοβαρές βλάβες στην διάθεση και την ψυχική υγεία του ανθρώπου, ευτυχώς εύκολα επανορθώσιμες. Αυτά είναι τα βασικά χαρακτηριστικα της προπαρασκευαστικής περιόδου και είναι ίδια σε όλες τις χώρες του κόσμου.

Το κυρίως μέρος της εξεταστικής τώρα είναι που διαφέρει στην Ελλάδα και στη Γαλλία. Κατ’ αρχάς μπαίνοντας στη σχολή τη μέρα (ή το ξημέρωμα) που είναι να γράψεις το μαθηματάκι σου (ή τα 3 μαθήματά σου, στην δική μου περίπτωση) η εικόνα θυμίζει περίσσοτερο πανελλήνιες παρά πανεπιστημιακή σχολή. Σε αίθουσες και διαδρόμους, με ένα σωρό σημειώσεις υπό μάλης, τα γαλλάκια διαβάζουν μετά μανίας τα τελευταία λεπτά πριν την εξέταση. Μαζί τους κι εγώ. Μερικοί ασθμαίνουν από το άγχος, άλλοι κλαίνε. Εδώ δεν είμαι μαζί τους εγώ, μην τρελαθούμε κιόλας...

Και μετά μπαίνουμε στην αίθουσα όπου ακούω την εξής ανακοίνωσηαπό το μικρόφωνο: «Καλώς ήρθατε στο αμφιθέατρο Β4». Καλώς σας βρήκαμε. «Όσοι από εσάς δίνετε το μαθήμα Κανόνες αυτοδιοίκησης να καθήσετε στις θέσεις με την πράσινη κόλλα» Ελα μου; «Όσοι δίνετε Μοντέλα στην Αναπτυξιακή ψυχολογία...» Ναι, μάλιστα, εδώ είμαστε. «...να καθίσετε στις θέσεις με τις ροζ κόλλες» Δεν μπορεί να το εννοείς; Ε; « Κι όσοι δίνετε Στοιχεία στατιστικής στις κίτρινες κόλλες. Επαναλαμβάνω...»

Και καθόλου πλάκα δεν έκανε. Εδώ, τα επίσημα χαρτιά των εξετάσεων είναι ένα ριγέ τετρασέλιδο με ένα έξτρα ριγέ δισέλιδο και δύο όχι ριγέ κόλλες χωριστά. Όλο αυτό το φακελλάκι λοιπόν βγαίνει σε διάφορα χαρούμενα χρώματα: ροζ, κίτρινο, μωβ, μπλε, πράσινο... Και ο μέσος γάλλος μέσα σε μιάμιση ώρα τα έχει γεμίσει όλα... και τα πρόχειρα και τα καλά. Ο κατακαημένος Έλλην τουναντίον, ίσα που έχει προλάβει να αποδιαβάσει τα κείμενα προς ανάλυση και να μισοαπαντήση την πρώτη ερώτηση.

Το καλό με τις εξεταστικές, όπου κι αν βρίσκεσαι ανά τον κόσμο, είναι ότι ακόμα κι αν πιστεύεις ότι δεν θα τελειώσει ποτέ, κάποια στιγμή τελειώνει. Και ξαναγίνεσαι άνθρωπος...

Όταν το Παρίσι βρήκε την Αθήνα

Ο χειμώνας εδώ είναι γενικά βαρύς...Από ότι λένε οι Γάλλοι στη σχολή, φέτος είναι ακόμα χειρότερα.

Για να καταλάβει κανείς πως είναι στο περίπου ο καιρός:

Από 2 μέχρι 6 βαθμους

ο καιρός είναι καλοκαιρινός (αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι έχει και ήλιο, κι αν τύχει να ' χει ήλιο, λέεεμε τώρα είναι καθαρά για λόγους διακοσμητικούς, δεν ζεσταίνει, μόνο φωτίζει) αλλά βγαίνεις έξω φορώντας απλά ένα παλτό, το οποίο μπορεί και να ξεκουμπωσεις άμα περπατησεις και ζεσταθείς. Μιλάμε για χλιδή...μπορείς να περπατάς ώρες (όχι ότι δεν κρυωνεις καθόλου, απλά δε θα μπορείς την επόμενη μέρα). Οι Γάλλοι που είναι και πιο συνηθισμένοι κάθονται και έξω στις καφετέριες. Απο τότε που ξεκίνησε ο χειμώνας, πάνω από 6 βαθμούς δεν έχει ανεβεί το θερμόμετρο οπότε όταν βρίσκεις τέτοιο καιρό ξεσαλώνεις...
Εγώ έχω να συμπληρώσω ότι αυτή, σύμφωνα με την λογική των γάλλων είναι η ιδανική θερμοκρασία για τρέξιμο, όχι από αυτό που βιάζεσαι αλλά από αυτό που τρέχεις για λόγους ψυχαγωγικούς. Αν είσαι λοιπόν γάλλος από 8 εώς 98 ετών βάζεις το κοντομάνικο και το σορτσάκι σου και αλωνίζεις τρέχοντας τα πάρκα.
Από -1 μέχρι 1

είναι το νορμαλ, είναι καλά, είναι αυτό που κάνει τις πιο πολλές μέρες. Βγαίνεις έξω με ένα βαρύ μπουφάν ή παλτο και κασκόλ. Σκουφί και γάντια δε χρειάζονται απαραίτητα, αλλά παίζουν γενικά, μάλλον λόγο στυλ...Είπε ο Ερμής μετά από 6 μήνες στο Παρίσι.... γιατί έγω έχω να θυμήσω ότι μέχρι πέρσι, τον 1 βαθμό κελσίου τον θεωρούσαμε βαρυχειμωνιά και δεν έβγαινε από το σπίτι αν δεν ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου.
Και εδώ έχω να συμπληρώσω ότι και αυτή η θερμοκρασία θεωρείται ιδανική για τν μέσο γάλλο για να τρέξει στο πάρκο. Την αμφίεση τη θυμόμαστε; κοντομάνικο, σορτσάκι, σ' αυτή τη θερμοκρασία προσθέτουμε και τις κάλτσες.

Από -2 μέχρι -8 (δεν έχουμε δει πιο κάτω...ακόμα)
Αυτό είναι το κρύο...στους -2,-4 αρχίσεις να μην την παλεύεις και πολύ...βάζεις το καλό κασκόλ, το μεγάλο, και σκουφί γιατί το κρύο τρυπώνει από παντού και άμα σε πιάσει είναι ήδη αργά. Μπορείς όμως να περπατησεις στο δρόμο για αρκετό διάστημα.Τι; Πώς; Αυτό είναι ψέμα μέγιστο. Το "αρκετό διάστημα" που μπορείς να περπατήσεις έξω μετά βίας υπερβαίνει τα 17 λεπτά.
Στους -4 με -8 όπως σήμερα δλδ το σκηνικό είναι απάλευτο. Βάζεις τα πάντα (μέχρι και γάντια που εγώ σιχαινόμαι) καθώς και όσα ρούχα χωράνε το ένα μέσα στο άλλο. Ακόμα και έτσι όμως με το που βγαίνεις στο δρόμο ΠΑΓΩΝΕΙΣ. Ο αέρας σου ξυρίζει τα μάγουλα. Τα χέρια δεν τα νοιωθεις μέσα στις τσέπες και νομίζεις ότι η μύτη θα σου πέσει από στιγμή σε στιγμή...το χειρότερο δε είναι να τρέχει η μύτη σου και να πρέπει να βγάλεις γάντι για μπορέσεις να ανοίξεις τα χαρτομαντηλα και στο καπάκι να σκουπισεις τη μύτη πριν σταματήσεις να νοιωθεις το χέρι! Το μέγιστο διάστημα που μπορείς να μείνεις έξω συνεχόμενο και να μείνεις ζωντανός είναι 11 λεπτά, κι αυτό αν το ντύσιμό σου θυμίζει αρκετά το ανθρωπάκι της Μισελέν. Σ' αυτές τις συνθήκες επιβιώνει όποιος έχε αναπτύξει τις καλύτερες στρατηγικές για να μένει όσο το δυνατόν λιγότερη ώρα σε εξωτερικούς χώρους, έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα.
Όπως συμπεραίνουμε, τον σωστό το Γάλλο δεν τον φοβίζει ούτε το κρύο, ούτε τ' αγιάζει. Τουναντίον, το θεωρεί ιδανική θερμοκρασία για τρέξιμο... Κοντομάνικο μπλουζάκι, σορτσάκι, κάλτσες και σκουφί (γιατί έβαλε ψύχρα) και φύγαμε για πάρκο. Είναι τρελοί αυτοί οι Γαλάτες;

Μια ελληνίδα σε γαλλικό σούπερ μάρκετ

Επειδή εγώ είχα κάνει και το εράσμους στη Γαλλία θεωρούσα ότι το έχω το θέμα και πήγα στο σούπερ μάρκετ άνετη. Επειδή όμως ο άνθρωπος ειναι ζώο προσαρμοστικό που σημαίνει ότι εύκολα συνηθίζει και ακόμη πιο εύκολα ξεσυνηθίζει στην πρώτη μου επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ του χωριού μας, έχασα την μπάλα που λέμε στα ελληνικά. Εντάξει το ήξερα ότι πρέπει να διαλέξω τα μπουκάλια με το νερό προσεκτικά για να μην πέσω στη γνωστή παγίδα με τις μπουρμπουλήθρες αλλά την αγορά του γιαουρτιού την θεωρούσα κτήμα μου. Μεγάλο λάθος έκανα. Βρέθηκα μπροστά σε άπειρα γιαούρτια στο μισό μέγεθος από αυτό που ήξερα για κανονικό (όπου κανονκό εννοώ το κανονικό όχι αυτό στην πήλινη τσανάκα)με διάφορες γεμίσεις και σε διάφορα χρώματα. Με κόπο βρήκα ένα άσπρο που μου ενέπνευσε εμπιστοσύνη και το έβαλα στο καλάθι της νοικοκυράς. Ικανοποιημένη στρίβω προς τα τυριά και με την άκρη του ματιού μου παρατηρώ ένα άλλο γιαουρτάκι να με κοιτάζει αθώα πίσω από την επιγραφή naturel δηλαδή φυσικό. Ωχ... τι εννοείς; Ότι υπάρχουν και γιαούρτια αφύσικα; Πώς; Και τότε κοιτάζω το δικό μου γιαουρτάκι που έγραφε sucré. Αμέ, ζαχαρωμένο ήταν το γιαουρτάκι μου. Όπως έμαθα σύντομα το γιαούρτι για τους γάλλους είναι κανονικό επιδόρπιο οπότε τη ζαχαρίτσα του όσο και να πεις τη χρειάζεται. Κοίτα θεωρώ ότι δεν είμαι σοβινίστρια αλλά τελικά το γιαούρτι που πήρα το έλεγαν yaourt grecque μπας και έμοιαζε με την εικόνα που είχα στο μυαλό μου για το γιαούρτι.

Το κεφάλαιο «τυριά» λέω να μην το θίξω καν.Ενδεικτικα θα αναφέρω μόνο ότι υπάρχουν πάνω από 10 είδη camembert, όχι μάρκες... ΕΙΔΗ. Ελαφρύ, βαρύ, πολύ βαρύ, σε κρέμα, σε πολυτελή έκδοση, σε διάγορα μεγέθη, σε και-γω-δεν-ξέρω-τι-άλλο... Το θέμα που θα θίξω όμως είναι τα είδη κοκα κόλας (και πάλι δεν μιλάω για μάρκες αλλά για είδη). Έχουμε και λέμε: εκτός από την κανονική που όλοι ξέρουμε και αγαπάμε, την zero και τη λάιτ light έχουμε ακόμη, χωρίς καφείνη, με γεύση λεμόνι, με γεύση πορτοκάλι, λάιμ, μανταρίνι, φρούτα του πάθους (ή του δασους, μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή), cassis (ένα γαλλικό φρούτο της οικογένειας των berries, καμία σχέση με τη φούντα, μανούλα) και όλα αυτά και σε light. Φοβερό; Και πώς τα ξεχωρίζουμε ρε φιλενάδα; Από τα καπάκια καλέ. Σε κάθε χρώμα και απόχρωση.

Αυτά από τα σουπερμάρκετ τούτης της χώρας που έχει το τζατζίκι στο ράφι με τα delicatessen και κοστολογεί τα καρύδια 20 ευρώ το κιλό...

Συστάσεις

Είμαι η Ζωή και είμαι καλά. Δεν έχω γράψει τόσον καιρό, αν και ξέρω ένα άτομο που ανυπομονεί (εσένα εννοώ Ειρήνη, η μόνη είσαι) και ο λόγος είναι ότι περίμενα το φίλτατο Ερμή που ήθελε να με αναγγείλλει επίσημα και να με συστήσει. Αλλά βαρέθηκα να περιμένω και συστήθηκα μόνη μου. Όπου βλέπουμε λοιπόν μπλε είναι ο Ερμής, όπου βέπουμε πράσινο είναι η Ζωή. Απλό; Λοιπόν επειδή φαντάζομαι ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για το πόσο υπέρβαρο είχα ή πόσο έκανε το εισητήριο (Αυτό Ερμή πάει για ‘σένα :-Ρ ) ας πούμε κάτι πιο γενικού ενδιαφέροντος...

Και τώρα τί...;

Πρακτικά από την έγγραφη μου μέχρι και σήμερα ενώ συνέβησαν πολλά πράγματα που για μένα ήταν εντελώς νέες εμπειρίες, δεν είχα το χρόνο να τα γραψώ καθότι αυτό το blog ήταν στις χαμηλότερες προτεραιότητες. Αυτά όμως μέχρι σήμερα.

Γιατί τώρα που έχουν έρθει στο Παρισι η Ζωή και η Βασιλική το blog διαιρείται και οι ιδέες πολλαπλασιάζονται με το 3 (ιερό νούμερο λέμε στο φουαγιέ). Τώρα λοιπόν που ζω Βασιλική Ζωή όπως λέω μήπως ξεγελασω την πραγματικότητα μπορούν να κάνουν οι υπόλοιποι τη βρωμοδουλειά και εγώ να το παίζω Blog Executive Manager...