K for Κράσαρε το Κομπιούτερ

Του Του Του

Έτσι άρχισαν όλα.
Όταν ο υπολογιστής σου κάνει αυτόν τον ήχο,τίποτα καλό δεν προμυνείεται. Η συμβουλή μου σαν πιο έμπειρης είναι η εξής: διατήρησε την ψυχραιμία σου, κρυψου κάτω από το κρεβάτι, αγκάλιασε τα γόνατά σου και ξεκίνα να κλαις γοερά. Ανεξάρτητα από τις αιτίες που προκάλεσαν το μοιραίο τούτο του του του κατά 90% ο υπολογιστής θα κλείσει και δεν θα ξανανοίξει (πάλι η εμπειρία μιλάει) οπότε καλύτερα να αρχίσεις τις προσευχές από νωρίς.

Για να καταλάβεις φίλε το μέγεθος της απελπισίας μου, πρέπει να συνειδητοποιήσεις τη θέση που έχει στην εδώ ζωή μας αυτό το μηχάνημα του διαβόλου. Έιναι το πρώτο κουμπί που θα πατήσεις μόλις ανοίξεις τα μάτια σου το πρωί, και μέχρι να ανοίξει πας να πλυθείς, ε, μην χανουμε και χρόνο. Όσο είμαστε στο σπίτι έχουμε πάντα τον υπολογιστή ανοιχτό, μερικές φορές κι ενώ κοιμόμαστε. Είναι ο τρόπος για να επικοινωνείς με τον έξω κόσμο (πατρίδα, μάνα κι αδερφός) αλλά και με το μέσα κόσμο. Με την διπλανή μου μιλάω μέσω skype και με τον κάτω όροφο μέσω facebook. Από τον υπολογιστή βρίσκουμε τους δρόμους του Παρισιού και βλέπουμε ελληνική τηλεόραση. Στον υπολογιστή βλέπουμε την ώρα και τον καιρό και τι παίζει το σινεμά. Από τον υπολογιστή ακούμε μουσική και διαβάζουμε για το πανεπιστήμιο.

Η αίσθηση ανικανότητας τη στιγμή που βλέπεις τον υπολογιστή σου να πέφτει σ'έναν ύπνο δίχως αύριο συγκρίνεται μόνο με τη φάση στο σουπερμάρκετ που προσπαθείς να ξεκολλήσεις τις πλαστικές σακούλες για τα ψώνια υπό το αγανακτησμένο βλέμμα της ταμία και της επόμενης στην ουρά κι αυτές δεν ξεκολλάνε με κανέναν τρόπο. Κρύος ιδρώτας, ταχυπαλμία, ωχρότητα, πλήρης αφωνία.

Οι άνθρωποι που συνήθως με ξελάσπωναν σε τέτοιες περιπτώσεις ήταν πολύ μακριά για να βοηθήσουν και ο μηχανικός της παρέας (κατά κόσμον Ερμής) απεφάνθη ότι φταίω εγώ και το συνάφι μου που είμαστε, λέει, πολύ ευγενικοί χρήστες του ίντερνετ κι ότι και να μας προτείνουν να εγκαταστήσουμε πατάμε "ναι". Δεν είχε όμως το σωστό σιντί για να το φτιάξει όπως πρέπει κι έτσι μπορεί ο υπολογιστής μου να άνοιξε τελικά αλλά μόνο φλίπερ μπορεί κάποιος να παίξει. Έτσι κι εγώ, αφού έχασα 2 φορές στο φλίπερ, τον έκλεισα εντελώς.

Γι'αυτό, εδώ και 8 μέρες, κατέληξα να ακούω μουσική από το τρατζίστορ, να χτυπάω την πόρτα της γειτόνισσας (βλ. Βασιλική) για να της μιλήσω, να κοιτάζω την ώρα από το ρολόι μου και τον καιρό από το παράθυρο.

Αν αρχίσω να πλένω και τα ρούχα στο χέρι, πυροβολήστε με... χαλάω την πιάτσα!

Να μείνεις στο Παρίσι!

Το άρθρο που ακολουθεί αποτελεί απάντηση στο "κατηγορώ" της φίλης και συγκατοίκου και θα αναπτύξει ενδελεχώς τους λόγους για τους οποίους αξίζει να μένει κανείς στο Παρίσι.

Πρώτον και κυριότερον το Παρίσι είναι αδιαμφισβήτητα και αναμβίβολα μια πανέμορφη πόλη τόσο από το μάτι του αρχιτέκτονα όσο και από εκείνο του μέσου απλού πολίτη. Ο πρώτος θαυμάζει την πόλη του φωτός για τα σχέδια ρυμοτομίας της ενώ ο δεύτερος για την ποιότητα ζωής που προσφέρει. Αυτός ο τόπος μπορεί και φιλοξενεί στην αγκάλη του 11 εκατομμύρια κατοίκους προσφέροντας σε όλους τη δυνατότητα να έχουν πρόσβαση σε πάρκα, αθλητικές εγκαταστάσεις και πολιτιστικές εκδηλώσεις (ότι δηλαδή συμβαίνει λίγο πολύ και στην Ελλάδα!) χωρίς να βρισκεται ο ένας πάνω στον άλλο. Ναι λοιπόν δεν είναι απαραίτητο να ρουφάς καθε μέρα 2 κιλά καυσαέριο αν θέλεις να μένεις σε μια μεγάλη πόλη. Με τον κήπο του Λουξεμβούργου, τον Tuileries, το Montsouris το Monceau και άλλα πολλά έχεις διασφαλίσει οξυγόνο, δροσιά για το καλοκαίρι και χώρο για το πικνικ της Κυριακής.

Επίσης δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει τους φαρδιούς καταπράσινους δρόμους , τις λωρίδες για τους ποδηλάτες και τα τεράστια πεζοδρόμια (βλέπε avenue Arago στο Denfert- Rochereau). Εδώ ο πεζός βρίσκει το σεβασμό που του αρμόζει (δεν ξέρατε ότι τον δικαιούται ε;), τα άτομα με ειδικές ανάγκες ενθαρρύνονται να είναι ενεργά μέλη της κοινωνίας και οι μαμάδες με τα καρότσια δε χρειάζεται να κάνουν μπράτσα για να βγάλουν το πιτσιρίκι βόλτα στο πάρκο της γειτονιάς έχοντας να περάσουν πάνω από παρκαρισμένα αυτοκίνητα για να διεκδικήσουν λιγο πεζοδρόμιο.

Τα κτίρια στο κέντρο μπορεί να είναι παλιά, να έχουν υγρασία και να σου φεύγει ο πάτος μέχρι να ανέβεις στον 6ο χωρίς ασανσέρ, αλλά όταν μένεις στην Ηλιούπολη και πρέπει να ανέβεις όλες αυτές τις ανηφόρες για να κοιμηθείς στο σπίτι σου και όχι στα σκαλοπάτια του γείτονα είναι καλύτερα;; τουλάχιστον τα κτίρια στο Παρίσι είναι πολύ πιο όμορφα και έχουν και σκεπές με καμινάδες!

Ένας από τους λόγους που αγαπώ το Παρίσι είναι γιατί εδώ βρίσκεις όλες τις φυλές του Αλλάχ και κάθε κουλτούρα που θα μπορούσες να φανταστείς χωρίς να χρειάζεται να ταξιδεύεις όλη σου τη ζωή.Μια συνηθισμένη μέρα στο μετρό, ανάμεσα στους σοβαρούς και αγέλαστους γάλλους συναντάς γυναίκες της Αφρικής ντυμένες με παραδοσιακά ρούχα, γιαπωνέζους γκατζετάκηδες και τουρίστες με το σπιτάκι τους φορτωμένο στο ώμο.

Πας στη δημόσια υπηρεσία;αν ήσουν στην Ελλάδα και ένας από τους "τυχερούς" τηλεφωνούσες πρώτα στο Λάκη, τον ξάδερφο του κουμπάρου του γιου της γειτόνισσας που δουλεύει στην εφορία για να σε εξυπηρετήσει (με το αζημείωτο φυσικά) και να μην τρέχεις πέρα δώθε.Αν όχι, απλά έκανες το σταυρό σου, έπαιρνες προκαταβολικά 2 υπογλώσσια και έπιανες τους δρόμους από το αξημέρωτο. Ευτυχώς όμως δεν είσαι στην Ελλάδα!Στο Παρίσι ξέχνα τις πελατειακές σχέσεις που ήξερες. Εδώ όλοι εξυπηρετούνται, ο δημόσιος υπάλληλος κάνει τη δουλειά του (κι όμως συμβαίνει!) και εσύ μπορείς να επωφεληθείς από βοηθήματα ενοικίου μέχρι και από υποτροφίες για τις σπουδές σου.Και όλα αυτά χωρίς να ανεβάσεις πίεση ή να απειλήσεις ότι θα τους πας στα κανάλια!

Αν όλοι οι παραπάνω λόγοι δεν σε έπεισαν πάρε και ένα ακόμα επιχείρημα: πέρα από το μετρό, το λεωφορείο, το τραμ και τον ηλεκτρικό, ο δήμος του Παρισιού σου παρέχει τη δυνατότητα να γυρνάς στην πόλη με ποδήλατο με ένα ευρώ τη μέρα!!!Όλο το Παρίσι σε μια πεταλιά...