Νέα άφιξη (χειροκρότημα)

Επειδή θέλουμε να κρατάμε ισορροπίες όταν ένας φεύγει πρέπει κι ένας να 'ρχεται. Και εξηγούμαι: Σύμφωνα με το σχέδιο εγώ (Ζωή) έφυγα εχθές από το Παρίσι και όπως δείχνουν τα πράγματα θα φύγω και επίσημα πια τον Οκτώβρη. Τούτο δω το μπλογκ όμως μένει και ένεκα του θέματος κείμενα αναρτούν μόνο οι διαμένοντες στο Παρίσι άρα... φεύγοντας από την πόλη φεύγω και από το μπλογκ! Πριν όμως αποχαιρετίσω και κλάψουμε όλοι μας (όλοι μας είπα!) ήθελα να σας παρουσιάσω το καινούργιο μέλος. Μέχρι να μας εξηγήσει το μεγάλο αφεντικό πώς θα την κάνουμε να έχει δικαιώματα επισήμως και με τη βούλα θα την αναρτώ εγώ. Έχουμε μαζί μας λοιπόν τη μία, τη μοναδική (μουσική ντουπ ντουπ ντουπ)... Μάλλον ας συστηθεί μονάχη της για να μπαίνει και στο νόημα:

Ωπ, εδώ είμαι! Τώρα που μου δόθηκε βήμα δεν φεύγω, εδώ θα θρονιαστώ (δηλαδή δεν μου δόθηκε, μόνη μου ανέβηκα είναι η αλήθεια, αλλά αυτά δεν σε αφορούν αγαπητέ αναγνώστη…)!

Εγώ λοιπόν είμαι η Μαρία η Άστεγη. Συστήνομαι έτσι γιατί με αυτό το όνομα με είχε πάρει το μάτι μου σε παλαιότερη ανάρτηση της φίλης Βασιλικής, και οι πιστοί αναγνώστες του μπλογκ (και οι τέσσερις!) ΣΙΓΟΥΡΑ (κόβω το κεφάλι μου καλέ σας λέω…) θα με θυμούνται! (Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι με θυμούνται γιατί από εκείνη τη μαύρη ώρα και στιγμή που μου κόλλησε αυτό το Άστεγη, σπανίως με αποκαλούν σκέτο Μαρία. Αντιθέτως, συνήθως με αποκαλούν απλά άστεγη).

Δυό χρόνια που λέτε περίμενα κι εγώ μια πρόταση από τους διαχειριστές να μπώ στην παρέα τους και να ξεδιπλώσω το αστείρευτο ταλέντο μου στην συγγραφή – ταλέντο που βασίζεται στο πάντρεμα του σπινθηροβόλου πνεύματός μου και του πλούσιου λεξιλογίου μου.. Αλλά εις μάτην (το λεξιλόγιο που λέγαμε…)!

Έτσι σήμερα, αφού και η Ζωή λέει ότι φεύγει και η παρέα των διαχειριστών ξεκληρίζεται σιγά σιγά περίπου όπως τα δέκα μικρά αραπάκια, όπως οι αδελφές Τατά από τον Λαγκαδά και άλλες χαρούμενες συντροφιές, αποφάσισα ύπουλα να χωθώ εγώ! Χέρια δεν δώσαμε ποτέ, γιατί όπως φαίνεται κανείς δεν στηρίζεται στον λόγο του άλλου… Σε μία άτυπη συμφωνία όμως στο μπαρ το ναυάγιο, είπαμε πως θα κάτσω εγώ στο πόδι της Ζωής όσο εκείνη θα λείπει, και όταν με το καλό γυρίσει ici à paris (τα λέω της νύφης να τ’ακούει η πεθερά..) θα τους παρατήσω και θα ξεκινήσω ένα δικό μου μπλογκ, γιατί όπως μου έλεγαν και τα παιδιά κι η κουτσή Μαρία έχει, οπότε σκέφτομαι κι εγώ ότι είναι κρίμα να μην έχει η Άστεγη-που δόξα τω θεώ είναι αρτιμελής τουλάχιστον…

Μέχρι τότε όμως θα εκπέμπω από αυτή την συχνότητα και ελπίζω να μην γίνω η αιτία να αλλάξετε σταθμό! Θα είμαι η φωνή των αυτοεξόριστων ελλήνων, που ενωμένοι σαν γροθιά αγωνίζονται από την ξενιτιά για την λευτεριά της φτωχής πατρίδας (pardon για το παραλήρημα αλλά έτσι θα συστηθεί η γενιά μας στις επόμενες, το έχουν κάνει κι άλλοι και έκαναν μεγάλη καριέρα!).

Αυτά για σήμερα, γιατί έχουμε και αποχαιρετισμούς. Θα επανέλθω σύντομα όμως, κι αυτό δεν είναι απειλή, είναι δέσμευση!

Από τη Ρώμη για τον alpha, Θόδωρος Άνδρεάδης-Σύγγελάκης…

(αααα, πρέπει να διαλέξω και χρωματάκι?? Περτικαλλλλί βάλτε μου, με φωτίζει!!!)

Προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο (συνέχεια)

Και έχει 5 στα 7.

Αφού ο πελάτης περάσει τη φάση του προβληματισμού: Πώς είναι δυνατόν να επιβιώνει ένα μπαρ με 3 πελάτες (το π0λύ) ανά βράδυ και προσφορά 4 ποτών (αυτά τα 4 έχουμε, διάλεξε), αρχίζει να παρατηρεί πιο προσεκτικά το περιβάλλον.

Σε όλους τους τοίχους (στους 2 που έχει δηλαδή γιατί πρόκειται για ένα μικρό τετράγωνο, από τη μία η πόρτα από την άλλη η μπάρα, τι να μείνει; 2 τοίχοι εκατέρωθεν) έχει ομοιώματα πλοίων, δίχτυα, ναυτικούς κόμπους και λοιπές θαλασσινές επιρροές. Παρατηρούμε σχολιάζουμε και συμπεραίνουμε ότι μάλλον ήταν ναυτικός. Δεν ήταν!

Στα αριστερά της μπάρας (μπαίνοντας, στα δεξιά βγαίνοντας) Έχει μια ασπρόμαυρη φωτογραφία με βυζιά. Ένα ζευγάρι καλοσχηματισμένα βυζιά μέσα σε δαντελένιο σουτιέν. Στην αρχή απορήσαμε τι δουλειά έχουν τα βυζιά στον τοίχο ενός μπαρ (στα αριστερά της μπάρας μπαίνοντας στα δεξιά βγαίνοντας). Μετά συνειδητοποιήσαμε ότι είναι διαφήμιση σουτιέν και συνεχίσαμε να απορούμε τι δουλειά έχει μια διαφήμιση σουτιέν στον τοίχο ενός μπαρ (στα αριστερά της μπάρας... χαχα!). Δύο κοιτούσαμε και απορούσαμε και χρειάστηκε να έρθει ένας τρίτος να μας πει ότι είναι ημερολόγιο τοίχου. Και ήταν! Περσινό.

Και τότε ήρθε η στιγμή που όλοι περιμέναμε: το μικρό λευκό μπαγκετόσχημο φετίχ αντικείμενο της σύγχρονης κοινωνίας εμφανίστηκε από έναν (άλλο) τολμηρό της παρέας. Τσαφ (ήχος αναπτήρα που ανάβει). Άλλοι διακριτικά και άλλοι αδιάκριτα, όλοι κοιτάξαμε το αφεντικό του μαγαζιού. Με το μυαλό μου άκουγα μουσική ντουμ ντουμ ντουμ και έβλεπα ήδη την οργή να πέφτει αδυσώπτητη στον ταλαίπωρο αυθάδη καπνιστή. Και το καταπληκτικό συνέβη, μειδιώντας το αφεντικό σπρώχνει ένα τασάκι (διαφημιστικό μπύρας που το μπαρ δεν διέθετε) προς τον φίλο. Αν ήμασταν ταινία θα είχαμε ξεσπάσει σε χειροκροτήματα προς τιμήν του επαναστάτη, εμείς απλώς χαμογελάσαμε. Και σχολιάσαμε "μάλλον θα είναι ορκισμένος καπνιστής". Δεν είναι!

Για να κλείσω αυτή την μικρή περιγραφή παραθέτω το άλλο ασύλληπτο. Ο τύπος-εφεντικό μας κέρασε πριν φύγουμε. Για όποιον δεν έκανε "ααααααααα" εντυπωσιασμένος, εξηγώ πως σε τούτη εδώ τη χώρα δεν κερνάει κανείς ποτέ, σαν να το απαγορεύει άγραφος νόμος ιερός.

Για αυτούς τους λόγους και για μερικούς ακόμη, τούτο το μάγαζί μέσα στην παρακμή του βρήκε μια θέση ξεχωριστή μέσα στη βδομάδα μας.

Υ.Γ.: Τα σφολιατοειδή μάλλον δεν θα τα αναρτήσω ποτέ, σε εσάς τους 2 που ενδιαφέρεστε θα τα πω από από κοντά.

Προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο

Δήλωση: Είμαι άνθρωπος της ρουτίνας. Δεν βγαίνω και πολύ και δύσκολα πάω σε καινούργια μέρη αν δεν μου τα έχει συστήσει κάποιος κοιτώντας με στα μάτια. Προτιμώ όταν βγαίνω να πηγαίνω στα μαγαζιά που ξέρω και εμπιστεύομαι, να ξέρω από πριν τι θα παραγγείλω, να γνωρίζω τη φωνή του σερβιτόρου, αν με ξέρει, δε, και με το όνομά μου είμαι ικανή να μείνω για πάντα.

Εδώ εκτός από μια καφετέρια που είναι αρκετά ακριβή (και σε ένα αρκετά ακριβό μαγαζί πόσο συχνά να πας;) δεν είχαμε βρει ένα μέρος που να πω ότι θέλω να ξαναπάω, για το μέρος δηλαδή κι όχι επειδή είναι κοντά ή έχει φτηνή μπύρα. Και τώρα στα τελειώματα μπήκε στη ζωή μας το μπαρ "το ναυάγιο".

Δεν το λένε "ναυάγιο" μήτε στη μητρική μου μήτε στη γλώσσα της φιλοξενούσας. Έχει το όνομα ενός πλοίου και τώρα που το σκέφτομαι, ποτέ δεν ρώτησα αν το πλοίο έχει ναυαγήσει (βρε λες;) ή πλέει ακόμη.

Πολλές φορές περάσαμε απ' έξω χωρίς να καταλάβουμε ότι είναι μπαρ (έχει μια μικρή πόρτα και μια πιο μικρή αφώτιστη ταμπέλα) και μετά που το καταλάβαμε περάσαμε κι άλλες φορές απ' έξω επειδή φοβόμασταν να μπούμε (έχει τρία άτομα το πολύ μέσα και φάτσες μυστήριες).

Μια φίλη τολμηρή έκανε την αρχή και στην αναφορά της έλεγε: "μπορείς να καπνίσεις μέσα" !!!!

Τι; Πώς;

Καρδιές σφίχτηκαν, μάτια δάκρυσαν και οι άπιστοι Θωμάδες αναφώνησαν " Αν δεν αγγίξω με τα χέρια μου τα τασάκια, δεν πιστεύω τίποτα." Κι έτσι πήγαμε.

Κι ήμασταν μόνοι μας, με το αφεντικό του μαγαζιού και έναν φίλο του που ήρθε αργότερα.

Όπως είπαμε είμαι δύσκολη, για να μ' αρέσει ένα μπαρ πρέπει να πληρεί συγκεκριμένες προϋποθέσεις. μπαίνοντας λοιπόν συμπληρώνω νοερά την τσεκ λιστ ως εξής:

-μικρός χώρος (ζεσταίνεται αμέσως η ατμόσφαιρα)

-μπάρα που μπορείς να κάτσεις

-καθρέφτης πίσω από την μπάρα (επιρροή από τα λουκυ λουκ της νιότης μου)

-μπαρμαν με σκυθρωπό ύφος (ο μπάρμαν πρέπει να έχει ύφος μυστήριο για να κάνει ατμόσφαιρα, οι σερβιτόροι είναι που οφείλουν να είναι φιλικοί)

-ελκυστική διακόσμηση στους τοίχους (ζωγραφιές και φωτογραφίες είναι πόντοι συν, τζάμια και καθρέφτες είναι πόντοι μείον, οτιδήποτε πρωτότυπο εκτιμάται)

- προσεγμένες τουαλέτες

-ένα ελάττωμα (για να το κάνει αυθεντικό)

Αν έχει 5 στα 7 το αγαπώ.

Παστίτσιο πάνω από τα σύννεφα

Ξέρω ότι χρωστάω μια ανάρτηση για τα σφολιατοειδή της Γαλλίας αλλά σήμερα θα θίξω ένα άλλο σημαντικό θέμα.

Όπως έχω ήδη αναφέρει τα τελευταία χρόνια έχω μετρήσει μπόλικα αεροχιλιόμετρα με διάφορες αεροπορικές εταιρίες. Αυτή τη φορά (τώρα το Πάσχα ντε)ταξίδεψα για πρώτη φοράμε την Τσεχ (ερλάινς).

Όταν δοκιμάζω για πρώτη φορά μια αεροπορική εταιρία νιώθω μια γλυκιά αγωνία να με διακατέχει. Το συναίσθημα αυτό δεν το προκαλεί μήτε το άγχος για τη δεξιοτεχνία των πιλότων, άλλωστε δεν είμαι και η κατάλληλη για να την κρίνω, μηδέ τα ύψη και απογειο-προσγειώσεις που στην πραγματικότητα ποτέ δεν με φόβισαν. Αυτό που κάνει την καρδιά μου να χτυπάει με ανυπομονησία είναι το φαγητό στο αεροπλάνο.

Πολύς κόσμος αντιπαθεί το φαγητό στα αεροπλάνα, εγώ απλά δεν τους καταλαβαίνω. Κατ' αρχάς πώς γίνεται κάποιος να αντιπαθεί το φαγητό και ύστερα το φαγητό στα αεροπλάνα είναι και χρήσιμο και διασκεδαστικό συνάμα. Εγώ το απολαμβάνω πάντα και ήρθε η ώρα να εκθέσω δημοσίως και τους λόγους.

Με το που πατάω το πόδι μου στο αεροσκάφος προσπαθώ να οσμιστώ στον αέρα τα συστατικά του φαγητού που θα φάμε. Ειδικά στις εταιρίες υψηλού κόστους όπως η air france που δεν προσφέρουν απλά σαντουιτσάκι (η δυσάρεστη η έκπληξη της czech airlines που λέγαμε) αλλά έχουν κανονικό γεύμα με ορεκτικό, σαλάτα και επιδόρπιο είναι μάλλον η αγαπημένη μου στιγμή στο ταξίδι.

Πρώτ' απ' όλα είναι καταπληκτική αίσθηση να πετάς πάνω από τα σύννεφα κι εσύ με την άνεσή σου να τρως το κοτόπουλο με το ρύζι σου (must γεύμα αεροπλάνων). Εντεχνιέντως τρέφεται η ματαιοδοξία του επιβάτη, είναι πάνω από τον απλό κόσμο, τον μεταφέρουν άλλοι και τον προσέχουν τόσο ώστε να του φέρνουν το γεύμα του στο πιάτο.

Έπειτα όλα είναι μικρά και χαριτωμένα, τα πιάτα, τα μαχαιροπίρουνα, ο δίσκος. Όλα είναι εργονομικά σχεδιασμένα ώστε να συνενώνονται μεταξύ τους σαν τον τούβλινο τοίχο του τέτρις. Σερβίρονται τέλεια τοποθετημένα. Για ένα φανατικό οπαδό του τέτρις και ορκισμένο εραστή του σωστού πακεταρίσματος όπως εγώ, το γεύμα τριών πιάτων στριμωγμένων στο μικρό δισκάκι είναι μια απέραντη ηδονή. Και εμπεριέχει μια πρόκληση: Θα μπορέσεις κι εσύ να τα πακετάρεις το ίδιο όμορφα για να το επιστρέψεις αφού φας;

Ύστερα είναι το ίδιο το φαγητό. Το γεύμα αλλάζει ανάλογα με την ώρα της πτήσης τη διάρκεια και την εταιρία. Συνήθως είναι κρύα απλά πιάτα. Εδώ μπορώ να κάνω την ταπεινή γαστριμαργική μου κριτική και να δώσω τα εύσημα στην olympic air που έχει πάντα καυτό καλομαγειρεμένο φαγητό, αν και τα γλυκά της είναι συνήθως αποτυχία. Το φαγητό της lufthansa είναι πάντα του ποδιού αλλά μερικές φορές δίνουν κάτι μπισκότα που αξίζουν συγχαρητήρια. Η aegean έχει φαγητό απλώς συμπαθητικό (η ομελέτα του πρωινού είναι πλούσια πάντως) αλλά ε΄χει ταινία οπότε της συγχωρούμε τα πάντα.

Για εταιρίες τύπου easyjet και virgin που λόγω του ότι είναι χαμηλού κόστους δεν σερβίρουν τίποτα και μ' αφήνουν τόσες ώρες θεονήστικη τι να πω; Η ώρα στις πτήσεις τους δεν περνάει με τίποτα και εγώ τρώω σε φαγητό στο αεροδρόμιο (είτε της αναχώρησης είτε της άφιξης) ο, τι γλιτώνω από το εισιτήριο.

Κλείνοντας, αίτουμαι οι αεροπορικές εταιρίες και τα ταξιδιωτικά γραφεία, μαζί με την τιμή του εισιτηρίου να αναγράφουν και το συμπεριλαμβανόμενο γεύμα, για κάποιους αποτελεί κριτήριο επιλογής...