Νέα άφιξη (χειροκρότημα)

Επειδή θέλουμε να κρατάμε ισορροπίες όταν ένας φεύγει πρέπει κι ένας να 'ρχεται. Και εξηγούμαι: Σύμφωνα με το σχέδιο εγώ (Ζωή) έφυγα εχθές από το Παρίσι και όπως δείχνουν τα πράγματα θα φύγω και επίσημα πια τον Οκτώβρη. Τούτο δω το μπλογκ όμως μένει και ένεκα του θέματος κείμενα αναρτούν μόνο οι διαμένοντες στο Παρίσι άρα... φεύγοντας από την πόλη φεύγω και από το μπλογκ! Πριν όμως αποχαιρετίσω και κλάψουμε όλοι μας (όλοι μας είπα!) ήθελα να σας παρουσιάσω το καινούργιο μέλος. Μέχρι να μας εξηγήσει το μεγάλο αφεντικό πώς θα την κάνουμε να έχει δικαιώματα επισήμως και με τη βούλα θα την αναρτώ εγώ. Έχουμε μαζί μας λοιπόν τη μία, τη μοναδική (μουσική ντουπ ντουπ ντουπ)... Μάλλον ας συστηθεί μονάχη της για να μπαίνει και στο νόημα:


Ωπ, εδώ είμαι! Τώρα που μου δόθηκε βήμα δεν φεύγω, εδώ θα θρονιαστώ (δηλαδή δεν μου δόθηκε, μόνη μου ανέβηκα είναι η αλήθεια, αλλά αυτά δεν σε αφορούν αγαπητέ αναγνώστη…)!

Εγώ λοιπόν είμαι η Μαρία η Άστεγη. Συστήνομαι έτσι γιατί με αυτό το όνομα με είχε πάρει το μάτι μου σε παλαιότερη ανάρτηση της φίλης Βασιλικής, και οι πιστοί αναγνώστες του μπλογκ (και οι τέσσερις!) ΣΙΓΟΥΡΑ (κόβω το κεφάλι μου καλέ σας λέω…) θα με θυμούνται! (Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι με θυμούνται γιατί από εκείνη τη μαύρη ώρα και στιγμή που μου κόλλησε αυτό το Άστεγη, σπανίως με αποκαλούν σκέτο Μαρία. Αντιθέτως, συνήθως με αποκαλούν απλά άστεγη).

Δυό χρόνια που λέτε περίμενα κι εγώ μια πρόταση από τους διαχειριστές να μπώ στην παρέα τους και να ξεδιπλώσω το αστείρευτο ταλέντο μου στην συγγραφή – ταλέντο που βασίζεται στο πάντρεμα του σπινθηροβόλου πνεύματός μου και του πλούσιου λεξιλογίου μου.. Αλλά εις μάτην (το λεξιλόγιο που λέγαμε…)!

Έτσι σήμερα, αφού και η Ζωή λέει ότι φεύγει και η παρέα των διαχειριστών ξεκληρίζεται σιγά σιγά περίπου όπως τα δέκα μικρά αραπάκια, όπως οι αδελφές Τατά από τον Λαγκαδά και άλλες χαρούμενες συντροφιές, αποφάσισα ύπουλα να χωθώ εγώ! Χέρια δεν δώσαμε ποτέ, γιατί όπως φαίνεται κανείς δεν στηρίζεται στον λόγο του άλλου… Σε μία άτυπη συμφωνία όμως στο μπαρ το ναυάγιο, είπαμε πως θα κάτσω εγώ στο πόδι της Ζωής όσο εκείνη θα λείπει, και όταν με το καλό γυρίσει ici à paris (τα λέω της νύφης να τ’ακούει η πεθερά..) θα τους παρατήσω και θα ξεκινήσω ένα δικό μου μπλογκ, γιατί όπως μου έλεγαν και τα παιδιά κι η κουτσή Μαρία έχει, οπότε σκέφτομαι κι εγώ ότι είναι κρίμα να μην έχει η Άστεγη-που δόξα τω θεώ είναι αρτιμελής τουλάχιστον…

Μέχρι τότε όμως θα εκπέμπω από αυτή την συχνότητα και ελπίζω να μην γίνω η αιτία να αλλάξετε σταθμό! Θα είμαι η φωνή των αυτοεξόριστων ελλήνων, που ενωμένοι σαν γροθιά αγωνίζονται από την ξενιτιά για την λευτεριά της φτωχής πατρίδας (pardon για το παραλήρημα αλλά έτσι θα συστηθεί η γενιά μας στις επόμενες, το έχουν κάνει κι άλλοι και έκαναν μεγάλη καριέρα!).

Αυτά για σήμερα, γιατί έχουμε και αποχαιρετισμούς. Θα επανέλθω σύντομα όμως, κι αυτό δεν είναι απειλή, είναι δέσμευση!

Από τη Ρώμη για τον alpha, Θόδωρος Άνδρεάδης-Σύγγελάκης…

(αααα, πρέπει να διαλέξω και χρωματάκι?? Περτικαλλλλί βάλτε μου, με φωτίζει!!!)


1 comment:

eugene said...

θα γράψετε τίποτις? θέλω να πάρω τη δόση μου!

Post a Comment