Μετά από 6 μήνες στο Παρίσι (που ισοδυναμεί με πολλέεεεεες ώρες στο RER ή αναμονής αυτού, με αρκετές ώρες διαβάσματος-σίγουρα όμως λιγότερες από εκείνες του RER- αλλά και κάποιες πεταχτές βόλτες στο κέντρο, στις όχθες του ποταμιού-παραλία όπως λέμε κι εμείς τα ελληνόπουλα) πλέον έχω αποκτήσει την απαραίτητη εμπειρία και συστατικές επιστολές για την έναρξη της καινούριας μου καριέρας στο bloging. Ας συστηθούμε λοιπόν, να γνωριστούμε καπως καλύτερα-και ποιος ξέρει- ίσως καταφέρω να σας εξημερώσω κιόλας σαν εκείνη τη μικρή αλεπού... Είμαι η Βασιλική του δεύτερου που κάνει μάστερ στο 8. [Απαραίτητη υποσημείωση: στην εστία μας τα άτομα προσδιορίζονται από τον όροφο που μένουν και το πανεπιστήμιο που σπουδάζουν. Άντε σε σπάνιες περιπτώσεις κολλάμε και κανένα περαιτέρω προσδιοριστικό επίθετο τύπου «Άστεγη», ή το κασσικό «Ψηλή» και πάει λέγοντας.] Τώρα λοιπόν που γνωριστήκαμε και έσπασε ο πάγος, να σας δηλώσω ευθύς εξαρχής και χωρίς πόνο ψυχής ότι εγω το Παρίσι το ΑΓΑΠΑΩ. Ναι, το ομολογώ ότι είμαι από εκείνους που όταν σκέφτονται αυτή την πόλη ενώνουν τα χέρια με νάζι, κοιτάνε ψηλά και πεταρίζουν τα βλέφαρα μειδιώντας ελαφρώς...

Στην περίπτωσή μου, το Παρίσι έγινε η αιτία που έμαθα γαλλικά μέσα σε μια νύχτα, κατά ένα βαθμό για να έρθω να κάνω μεταπτυχιακό και κατά ένα δεύτερο βαθμό (και παρασσάγγας μεγαλύτερο!) για να γίνω bonviveur…Ναι λοιπόν το παραδέχομαι! Το Παρίσι έγινε επίσης η αιτία που εγκατέλειψα την πατρική στέγη και τις τυρόπιτες της μαμάς μου και τώρα τη βγάζω με μπαγκέτες και άνοστα μαρούλια. Και τέλος, το Παρίσι ευθύνεται που παράτησα τρέχοντας φίλους και συγγενείς με δυο ξέχειλες βαλίτσες και πολλά τάπερ να κρέμονται ολόγυρα (είναι αληθινό γεγονός και αν δε με πιστεύετε ρωτήστε τη Μαρία του πρώτου!) για να μπω στο αεροπλάνο-που καθόλου δεν το συμπαθώ- να έρθω εδώ να στήσω νοικοκυριό και να ανταλλάσσω συνταγές με τις γειτόνισσες. Να μαι λοιπόν!

Ημέρα εξημέρωσης Νο 1