Μια ελληνίδα σε γαλλικό σούπερ μάρκετ

Επειδή εγώ είχα κάνει και το εράσμους στη Γαλλία θεωρούσα ότι το έχω το θέμα και πήγα στο σούπερ μάρκετ άνετη. Επειδή όμως ο άνθρωπος ειναι ζώο προσαρμοστικό που σημαίνει ότι εύκολα συνηθίζει και ακόμη πιο εύκολα ξεσυνηθίζει στην πρώτη μου επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ του χωριού μας, έχασα την μπάλα που λέμε στα ελληνικά. Εντάξει το ήξερα ότι πρέπει να διαλέξω τα μπουκάλια με το νερό προσεκτικά για να μην πέσω στη γνωστή παγίδα με τις μπουρμπουλήθρες αλλά την αγορά του γιαουρτιού την θεωρούσα κτήμα μου. Μεγάλο λάθος έκανα. Βρέθηκα μπροστά σε άπειρα γιαούρτια στο μισό μέγεθος από αυτό που ήξερα για κανονικό (όπου κανονκό εννοώ το κανονικό όχι αυτό στην πήλινη τσανάκα)με διάφορες γεμίσεις και σε διάφορα χρώματα. Με κόπο βρήκα ένα άσπρο που μου ενέπνευσε εμπιστοσύνη και το έβαλα στο καλάθι της νοικοκυράς. Ικανοποιημένη στρίβω προς τα τυριά και με την άκρη του ματιού μου παρατηρώ ένα άλλο γιαουρτάκι να με κοιτάζει αθώα πίσω από την επιγραφή naturel δηλαδή φυσικό. Ωχ... τι εννοείς; Ότι υπάρχουν και γιαούρτια αφύσικα; Πώς; Και τότε κοιτάζω το δικό μου γιαουρτάκι που έγραφε sucré. Αμέ, ζαχαρωμένο ήταν το γιαουρτάκι μου. Όπως έμαθα σύντομα το γιαούρτι για τους γάλλους είναι κανονικό επιδόρπιο οπότε τη ζαχαρίτσα του όσο και να πεις τη χρειάζεται. Κοίτα θεωρώ ότι δεν είμαι σοβινίστρια αλλά τελικά το γιαούρτι που πήρα το έλεγαν yaourt grecque μπας και έμοιαζε με την εικόνα που είχα στο μυαλό μου για το γιαούρτι.

Το κεφάλαιο «τυριά» λέω να μην το θίξω καν.Ενδεικτικα θα αναφέρω μόνο ότι υπάρχουν πάνω από 10 είδη camembert, όχι μάρκες... ΕΙΔΗ. Ελαφρύ, βαρύ, πολύ βαρύ, σε κρέμα, σε πολυτελή έκδοση, σε διάγορα μεγέθη, σε και-γω-δεν-ξέρω-τι-άλλο... Το θέμα που θα θίξω όμως είναι τα είδη κοκα κόλας (και πάλι δεν μιλάω για μάρκες αλλά για είδη). Έχουμε και λέμε: εκτός από την κανονική που όλοι ξέρουμε και αγαπάμε, την zero και τη λάιτ light έχουμε ακόμη, χωρίς καφείνη, με γεύση λεμόνι, με γεύση πορτοκάλι, λάιμ, μανταρίνι, φρούτα του πάθους (ή του δασους, μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή), cassis (ένα γαλλικό φρούτο της οικογένειας των berries, καμία σχέση με τη φούντα, μανούλα) και όλα αυτά και σε light. Φοβερό; Και πώς τα ξεχωρίζουμε ρε φιλενάδα; Από τα καπάκια καλέ. Σε κάθε χρώμα και απόχρωση.

Αυτά από τα σουπερμάρκετ τούτης της χώρας που έχει το τζατζίκι στο ράφι με τα delicatessen και κοστολογεί τα καρύδια 20 ευρώ το κιλό...

Συστάσεις

Είμαι η Ζωή και είμαι καλά. Δεν έχω γράψει τόσον καιρό, αν και ξέρω ένα άτομο που ανυπομονεί (εσένα εννοώ Ειρήνη, η μόνη είσαι) και ο λόγος είναι ότι περίμενα το φίλτατο Ερμή που ήθελε να με αναγγείλλει επίσημα και να με συστήσει. Αλλά βαρέθηκα να περιμένω και συστήθηκα μόνη μου. Όπου βλέπουμε λοιπόν μπλε είναι ο Ερμής, όπου βέπουμε πράσινο είναι η Ζωή. Απλό; Λοιπόν επειδή φαντάζομαι ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για το πόσο υπέρβαρο είχα ή πόσο έκανε το εισητήριο (Αυτό Ερμή πάει για ‘σένα :-Ρ ) ας πούμε κάτι πιο γενικού ενδιαφέροντος...

Και τώρα τί...;

Πρακτικά από την έγγραφη μου μέχρι και σήμερα ενώ συνέβησαν πολλά πράγματα που για μένα ήταν εντελώς νέες εμπειρίες, δεν είχα το χρόνο να τα γραψώ καθότι αυτό το blog ήταν στις χαμηλότερες προτεραιότητες. Αυτά όμως μέχρι σήμερα.

Γιατί τώρα που έχουν έρθει στο Παρισι η Ζωή και η Βασιλική το blog διαιρείται και οι ιδέες πολλαπλασιάζονται με το 3 (ιερό νούμερο λέμε στο φουαγιέ). Τώρα λοιπόν που ζω Βασιλική Ζωή όπως λέω μήπως ξεγελασω την πραγματικότητα μπορούν να κάνουν οι υπόλοιποι τη βρωμοδουλειά και εγώ να το παίζω Blog Executive Manager...