Όπως έχω ήδη αναφέρει τα τελευταία χρόνια έχω μετρήσει μπόλικα αεροχιλιόμετρα με διάφορες αεροπορικές εταιρίες. Αυτή τη φορά (τώρα το Πάσχα ντε)ταξίδεψα για πρώτη φοράμε την Τσεχ (ερλάινς).
Όταν δοκιμάζω για πρώτη φορά μια αεροπορική εταιρία νιώθω μια γλυκιά αγωνία να με διακατέχει. Το συναίσθημα αυτό δεν το προκαλεί μήτε το άγχος για τη δεξιοτεχνία των πιλότων, άλλωστε δεν είμαι και η κατάλληλη για να την κρίνω, μηδέ τα ύψη και απογειο-προσγειώσεις που στην πραγματικότητα ποτέ δεν με φόβισαν. Αυτό που κάνει την καρδιά μου να χτυπάει με ανυπομονησία είναι το φαγητό στο αεροπλάνο.
Πολύς κόσμος αντιπαθεί το φαγητό στα αεροπλάνα, εγώ απλά δεν τους καταλαβαίνω. Κατ' αρχάς πώς γίνεται κάποιος να αντιπαθεί το φαγητό και ύστερα το φαγητό στα αεροπλάνα είναι και χρήσιμο και διασκεδαστικό συνάμα. Εγώ το απολαμβάνω πάντα και ήρθε η ώρα να εκθέσω δημοσίως και τους λόγους.
Με το που πατάω το πόδι μου στο αεροσκάφος προσπαθώ να οσμιστώ στον αέρα τα συστατικά του φαγητού που θα φάμε. Ειδικά στις εταιρίες υψηλού κόστους όπως η air france που δεν προσφέρουν απλά σαντουιτσάκι (η δυσάρεστη η έκπληξη της czech airlines που λέγαμε) αλλά έχουν κανονικό γεύμα με ορεκτικό, σαλάτα και επιδόρπιο είναι μάλλον η αγαπημένη μου στιγμή στο ταξίδι.
Πρώτ' απ' όλα είναι καταπληκτική αίσθηση να πετάς πάνω από τα σύννεφα κι εσύ με την άνεσή σου να τρως το κοτόπουλο με το ρύζι σου (must γεύμα αεροπλάνων). Εντεχνιέντως τρέφεται η ματαιοδοξία του επιβάτη, είναι πάνω από τον απλό κόσμο, τον μεταφέρουν άλλοι και τον προσέχουν τόσο ώστε να του φέρνουν το γεύμα του στο πιάτο.
Έπειτα όλα είναι μικρά και χαριτωμένα, τα πιάτα, τα μαχαιροπίρουνα, ο δίσκος. Όλα είναι εργονομικά σχεδιασμένα ώστε να συνενώνονται μεταξύ τους σαν τον τούβλινο τοίχο του τέτρις. Σερβίρονται τέλεια τοποθετημένα. Για ένα φανατικό οπαδό του τέτρις και ορκισμένο εραστή του σωστού πακεταρίσματος όπως εγώ, το γεύμα τριών πιάτων στριμωγμένων στο μικρό δισκάκι είναι μια απέραντη ηδονή. Και εμπεριέχει μια πρόκληση: Θα μπορέσεις κι εσύ να τα πακετάρεις το ίδιο όμορφα για να το επιστρέψεις αφού φας;
Ύστερα είναι το ίδιο το φαγητό. Το γεύμα αλλάζει ανάλογα με την ώρα της πτήσης τη διάρκεια και την εταιρία. Συνήθως είναι κρύα απλά πιάτα. Εδώ μπορώ να κάνω την ταπεινή γαστριμαργική μου κριτική και να δώσω τα εύσημα στην olympic air που έχει πάντα καυτό καλομαγειρεμένο φαγητό, αν και τα γλυκά της είναι συνήθως αποτυχία. Το φαγητό της lufthansa είναι πάντα του ποδιού αλλά μερικές φορές δίνουν κάτι μπισκότα που αξίζουν συγχαρητήρια. Η aegean έχει φαγητό απλώς συμπαθητικό (η ομελέτα του πρωινού είναι πλούσια πάντως) αλλά ε΄χει ταινία οπότε της συγχωρούμε τα πάντα.
Για εταιρίες τύπου easyjet και virgin που λόγω του ότι είναι χαμηλού κόστους δεν σερβίρουν τίποτα και μ' αφήνουν τόσες ώρες θεονήστικη τι να πω; Η ώρα στις πτήσεις τους δεν περνάει με τίποτα και εγώ τρώω σε φαγητό στο αεροδρόμιο (είτε της αναχώρησης είτε της άφιξης) ο, τι γλιτώνω από το εισιτήριο.
Κλείνοντας, αίτουμαι οι αεροπορικές εταιρίες και τα ταξιδιωτικά γραφεία, μαζί με την τιμή του εισιτηρίου να αναγράφουν και το συμπεριλαμβανόμενο γεύμα, για κάποιους αποτελεί κριτήριο επιλογής...