Μετά από 6 μήνες στο Παρίσι (που ισοδυναμεί με πολλέεεεεες ώρες στο RER ή αναμονής αυτού, με αρκετές ώρες διαβάσματος-σίγουρα όμως λιγότερες από εκείνες του RER- αλλά και κάποιες πεταχτές βόλτες στο κέντρο, στις όχθες του ποταμιού-παραλία όπως λέμε κι εμείς τα ελληνόπουλα) πλέον έχω αποκτήσει την απαραίτητη εμπειρία και συστατικές επιστολές για την έναρξη της καινούριας μου καριέρας στο bloging. Ας συστηθούμε λοιπόν, να γνωριστούμε καπως καλύτερα-και ποιος ξέρει- ίσως καταφέρω να σας εξημερώσω κιόλας σαν εκείνη τη μικρή αλεπού... Είμαι η Βασιλική του δεύτερου που κάνει μάστερ στο 8. [Απαραίτητη υποσημείωση: στην εστία μας τα άτομα προσδιορίζονται από τον όροφο που μένουν και το πανεπιστήμιο που σπουδάζουν. Άντε σε σπάνιες περιπτώσεις κολλάμε και κανένα περαιτέρω προσδιοριστικό επίθετο τύπου «Άστεγη», ή το κασσικό «Ψηλή» και πάει λέγοντας.] Τώρα λοιπόν που γνωριστήκαμε και έσπασε ο πάγος, να σας δηλώσω ευθύς εξαρχής και χωρίς πόνο ψυχής ότι εγω το Παρίσι το ΑΓΑΠΑΩ. Ναι, το ομολογώ ότι είμαι από εκείνους που όταν σκέφτονται αυτή την πόλη ενώνουν τα χέρια με νάζι, κοιτάνε ψηλά και πεταρίζουν τα βλέφαρα μειδιώντας ελαφρώς...

Στην περίπτωσή μου, το Παρίσι έγινε η αιτία που έμαθα γαλλικά μέσα σε μια νύχτα, κατά ένα βαθμό για να έρθω να κάνω μεταπτυχιακό και κατά ένα δεύτερο βαθμό (και παρασσάγγας μεγαλύτερο!) για να γίνω bonviveur…Ναι λοιπόν το παραδέχομαι! Το Παρίσι έγινε επίσης η αιτία που εγκατέλειψα την πατρική στέγη και τις τυρόπιτες της μαμάς μου και τώρα τη βγάζω με μπαγκέτες και άνοστα μαρούλια. Και τέλος, το Παρίσι ευθύνεται που παράτησα τρέχοντας φίλους και συγγενείς με δυο ξέχειλες βαλίτσες και πολλά τάπερ να κρέμονται ολόγυρα (είναι αληθινό γεγονός και αν δε με πιστεύετε ρωτήστε τη Μαρία του πρώτου!) για να μπω στο αεροπλάνο-που καθόλου δεν το συμπαθώ- να έρθω εδώ να στήσω νοικοκυριό και να ανταλλάσσω συνταγές με τις γειτόνισσες. Να μαι λοιπόν!

Ημέρα εξημέρωσης Νο 1

Αφίξεις-Αναχωρήσεις

Και τώρα ένα θέμα που δεν αφορά μόνο τη Γαλλία ή τη ζωή στη Γαλλία αλλά τον κόσμο ολάκαιρο. Τα αεροδρόμια. Στο κοντέρ μου, πολύ περισότερες από τις ώρες πτήσεις που έχω κάνει είναι οι ώρες αναμονής στα αεροδρόμια. Είναι οι ώρες που αφού διαβάσεις φας κοιμηθείς ξαναφάς ψωνίσεις ξαναματαφάς... μένουν κι άλλες ώρες που απλώς περιμένεις να περάσουν. Περιδιαβαίνεις στο αερδρόμιο ώσπου να μάθεις απ'έξω κάθε γωνιά του και το προσωπικό με τα μικρά τους ονόματα. Μόνο όποιος έχει μείνει πάνω από 6 συνεχόμενες ώρες σε αεροδρόμιο κατάλαβε το μεγαλείο της ταινίας Τέρμιναλ.

Σ'αυτές τις άπειρες ώρες αναμονής λοιπόν συνειδητοποίησα ότι κάποιοι επιβάτες είναι πάντα εκεί, σαν να είναι κατηγορίες (όχι αποκλειστικές αλλά αλληλοαποκλειόμενες)

Προσωπικό αέρος δηλαδή πιλότοι και αεροσυνοδοί διασχίζουν το διάδρομο με συγχρονισμένο βήμα γεμάτο αυτοπεποίθηση , πάντα στην τρίχα καλοντυμένοι καλοβαμμένοι με ασορτί στολές και βαλίτσες την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι είναι σαν γαμώ το σπίτι τους.

Καθαριστές-καθαρίστριες τους ξεχωρίζεις από τη στολή (συνήθως μπλε) αλλά και να μην τους δεις θα σε δουν αυτοί να σου πουν ότι απαγορεύται να τρως σ΄αυτό το παγκάκι, να κοιμάσαι σ' αυτή τη γλάστρα, το ντουλάπι, το πάτωμα. Είναι αλήθεια ότι δεν έχουν ευκολή δουλειά αλλά με μια πρόχειρη στατιστική οι 8 στους 10 μάλλον έφαγαν μια λεμονιά όταν ήταν μικροί και τους έμεινε η ξινίλα. Πόσες φορές δεν έχω σκεφτεί να τους φέρω ένα προφιτερόλ δώρο να γλυκαθούν να θυμηθούν τις χαρές τις ζωής, να μ' αφήσουν κι εμένα να κοιμηθώ σαν άνθρωπος.

Σχολείο (γυμνάσιο-λύκειο). Εποχιακό είδος που ανθεί κυρίως τους ανοιξιάτικους μήνες. Ανεξαρτήτως χώρας προέλευσης το συναντάμε σε όλους τους χώρους του αεροδρομίου σε μικρές παρέες ή όλα μαζί στον έλεγχο και στα σαλόνια κατά τη διάρκεια της νύχτας. Απαραίτητο αξεσουάρ είναι η κιθάρα (μία ή περισότερες) που αν η καθυστέρηση είναι πολύωρη θα αρχίσουν να παίζουν ροκ μπαλάντες μέχρι να κατέβει από τον ουρανό είτε ένα αεροπλάνο να τα μαζέψει είτε ο Λένον κλαίγοντας.

Μεθυσμένος αμερικάνος Τον καταλαβαίνεις από το τσαλακωμένο πουκάμισο έξω από το παντελόνι. Πίνει και κλαίει ή γελάει θορυβωδώς μπροστά σε ότι θυμίζει μπαρ ενώ ο εκτελών χρέη μπάρμαν σκουπίζει ποτήρια μπροστά του. Θυμίζει έντονα ταινία και υπάρχει σε ό λ α τα αεροδρόμια, το έχω τσεκάρει.(Βγαίνει και σε γυναίκα και έχει περισότερη πλάκα)

Μάνα με παιδάκι Την αναγνωρίζεις... την αναζητάς μάλλον όταν το παιδάκι διαλύσει το νευρικό σου σύστημα και αρχίσεις να ψάχνεις τη μάνα του. Την αναγνωρίζεις από την ταλαιπωρημένη έκφραση στο πρόσωπο και το βλέμμα του Βούδα που έχει κατακτήσει είτε από την απελπισία είτε από τα χρόνια διαλογισμού. Το παιδάκι δίπλα(ή στην άλλη άκρη του αεροδρομίου) λυσσομανάει, ο γιάπης παραδίπλα ετοιμάζεται να φάει το λάπτοπ με σάλτσα μπάρμπεκιου.

"Πρώτη φορά ταξιδιώτης" Κυκλοφορεί και στα δύο γένη, σε όλες τις ηλικίες. Εύκολα αναγνωρίσιμος από τα γεμάτα απορία μάτια. Έχει εύλογα ερωτήματα όπως: τι είναι η κάρτα επιβίβασης; πού είναι η τουαλέτα; πώς θα μάθει αν είναι στη σωστή πύλη;πού να βάλει το διαβατήριο; Για να λύσει τις απορίες του θεωρεί φρόνιμο να ρωτήσει όσο περισότερους ανθρώπους μπορεί ξεκινώντας από όσους φοράνε στολή, οποιαδήποτε στολή (αστυνόμου, πυροσβέστη, καθαριστή) και συνεχίζοντας με τυχαία δειγματοληψία τους υπόλοιπους.

Ξεχνάω κανέναν;