Η τρίτη ηλικία στο Παρίσι

ή αλλιώς « Πού πας ρε λείψανο;»

Και για να εξηγηθώ, με τον όρο «τρίτη ηλικία» εννοώ τα 70++

Η εικόνα που είχα εγώ για τα 70++ τα 24 πρώτα χρόνια της ζωής μου ήταν η εικόνα της γιαγιάς μου της Σοφίας: παραδοσιακό κεφαλομάντηλο και κότολο με ζακέτα από πάνω, να ψιλοκουτσαίνει, να φτιάχνει τυρί και να παραπονιέται ότι την πονάει η μέση της και τα πόδια της εναλλάξ.Να βγαίνει από το σπίτι μόνο καμιά φορά για τα ψώνια του σπιτιού, να σκουπίζει ολημερίς και να κοιμάται από τις 9.

Και μετά μπήκε στη ζωή μου το Παρίσι.

Εδώ οι 70++ δεν κάθονται στο σπίτι τους να φτιάξουν τηγανήτες και να πουν παραμύθια στα εγγόνια τους, είναι παντού. Στις καφετέριες και στα μπαρ, ότι ώρα και να πας οι 70++ αποτελούν σεβαστό μέρος της πελατείας, διαβάζουν τις εφημερίδες και τα βιβλία τους ή συζητούν αναμετάξυ τους χαμηλόφωνα. Δήλαδή όλες τις ώρες της μέρας τούς βλέπεις έξω. Και για το θέατρο, ας μην το συζητήσουμε, οι 70++ έχουν κάνει κανονική κατάληψη, το 90% των θεατών ήταν τρίτης για να μην πω τέταρτης ηλικίας. Τι διάολο τζάμπα τους τα δίνουν τα εισιτήρια; Και μιλώντας για εισιτήρια, οι άνω των 65 εδώ έχουν έκπτωση σε όλα τα εισιτήρια, σε αεροπλάνα και βαπόρια. Κάτι τέτοια βλέπουν η Μαντόνα και η Βίσση και θα πηλαλάνε στα stage μέχρι τα 100 τους.

Για το τέλος άφησα το καλύτερο, τα πάρκα. Εκεί που είναι πραγματικά έντονη η παρουσία των 70++ είναι το τρέξιμο στα πάρκα. Ο γάλλος 70άρης την άσκηση δε τη φόβαται και την ώρα που εσύ (ναι εσύ)χαζεύεις blog στο ίντερνετ έχει βάλει την αθλητική του περιβολή και τρέχει στο πάρκο. Λέω την απόλυτη αλήθεια. Τους έχω πετύχει πολλές φορές να τρέχουν σαν τους τρελούς που δεν είναι να απορείς που δεν έχουν πεθάνει ακόμη, απλώς ο χάρος δεν τους πρόφτασε. Ο γάλλος 70άρης δεν φοβάται ούτε τη βροχή, το χιόνι, τ’ αστραπόβροντο. Κι όταν εσύ πηγαίνεις βηματάκι-βηματάκι με φρόνηση και προσοχή για να μην φας τη γλίστρα αυτός σε προσπερνάει τρέχοντας, και βρίσκεσαι εσύ να φοβάσαι για λογαριασμό του, μην πέσει κι αποσυναρμολογηθεί και δεν βρει ο παπάς να θάψει. Τρέχει ο 70++ στην ανηφόρα την ώρα που εγώ αγκομαχάω να την ανέβω στο περπατητό, κι όχι τίποτα άλλο αλλά ανησυχώ μην με δει έτσι ταλαίπωρη και κατακουρασμένη και μου φωνάξει «πού πας ρε λείψανο» και πού να τρέξω να κρυφτώ εγώ μετά;

Πάμε εξετάσεις; (Ή πώς να γίνεις πράσινος από το διάβασμα σε 1 βδομάδα)

Ακόμα κι αν εσύ ψελλίσεις «όχι» με βλέμμα πληγωμένου ελαφιού και ένα δακρυ να αργοκυλάει στου ματιού την άκρη. Η εξεταστική έρχεται προς το μέρος σου για να σε χτυπήσει χωρίς έλεος. Κι αν φωνάξεις όχι με όλη τη δύναμη των πνευμόνων σου,κι αν ικετέψεις γονυπετής, κι αν απειλήσεις με αυτοκτονία, εκείνη και πάλι σε πλησιάζει με βήμα αγέρωχο. Παρ’το απόφαση, δεν ξεφεύγεις.

Η προκατακτική –προπαρασκευσστική περίοδος μιας εξεταστικής κρατάει από 2 μέρες ως 6 μήνες και είναι εκείνη η περίοδος που ο καλός φοιτητής εγκαταλείπει τα εγκόσμια, ξεχνάει τι σημαίνει τρώω, κοιμάμαι, ζω φυσιολογικά και γνωρίζει μόνο τα βιβλία του σε βάθος. Το χρώμα που οφείλει να έχει το πρόσωπο του φοιτητή του σωστού κατά την περίοδο αυτή είναι το πράσινο, αν η περίοδος κρατάει μέχρι 3 εβδομάδες και το εκρού του νεκρού, αν κρατάει παραπάνω. Και επειδή εγώ δεν έδωσα εξεταστική αλλά κυριολεκτικά έναν αγώνα δρόμου εκείνη η περίοδος μου έμαθε ότι ο ύπνος δεν είναι ένα υπερεκτιμημένο αγαθό όπως υποστηρίζει ένας γνωστός μου αλλά αντίθετα είναι απαραίτητος και η έλλειψη του επιφέρει σοβαρές βλάβες στην διάθεση και την ψυχική υγεία του ανθρώπου, ευτυχώς εύκολα επανορθώσιμες. Αυτά είναι τα βασικά χαρακτηριστικα της προπαρασκευαστικής περιόδου και είναι ίδια σε όλες τις χώρες του κόσμου.

Το κυρίως μέρος της εξεταστικής τώρα είναι που διαφέρει στην Ελλάδα και στη Γαλλία. Κατ’ αρχάς μπαίνοντας στη σχολή τη μέρα (ή το ξημέρωμα) που είναι να γράψεις το μαθηματάκι σου (ή τα 3 μαθήματά σου, στην δική μου περίπτωση) η εικόνα θυμίζει περίσσοτερο πανελλήνιες παρά πανεπιστημιακή σχολή. Σε αίθουσες και διαδρόμους, με ένα σωρό σημειώσεις υπό μάλης, τα γαλλάκια διαβάζουν μετά μανίας τα τελευταία λεπτά πριν την εξέταση. Μαζί τους κι εγώ. Μερικοί ασθμαίνουν από το άγχος, άλλοι κλαίνε. Εδώ δεν είμαι μαζί τους εγώ, μην τρελαθούμε κιόλας...

Και μετά μπαίνουμε στην αίθουσα όπου ακούω την εξής ανακοίνωσηαπό το μικρόφωνο: «Καλώς ήρθατε στο αμφιθέατρο Β4». Καλώς σας βρήκαμε. «Όσοι από εσάς δίνετε το μαθήμα Κανόνες αυτοδιοίκησης να καθήσετε στις θέσεις με την πράσινη κόλλα» Ελα μου; «Όσοι δίνετε Μοντέλα στην Αναπτυξιακή ψυχολογία...» Ναι, μάλιστα, εδώ είμαστε. «...να καθίσετε στις θέσεις με τις ροζ κόλλες» Δεν μπορεί να το εννοείς; Ε; « Κι όσοι δίνετε Στοιχεία στατιστικής στις κίτρινες κόλλες. Επαναλαμβάνω...»

Και καθόλου πλάκα δεν έκανε. Εδώ, τα επίσημα χαρτιά των εξετάσεων είναι ένα ριγέ τετρασέλιδο με ένα έξτρα ριγέ δισέλιδο και δύο όχι ριγέ κόλλες χωριστά. Όλο αυτό το φακελλάκι λοιπόν βγαίνει σε διάφορα χαρούμενα χρώματα: ροζ, κίτρινο, μωβ, μπλε, πράσινο... Και ο μέσος γάλλος μέσα σε μιάμιση ώρα τα έχει γεμίσει όλα... και τα πρόχειρα και τα καλά. Ο κατακαημένος Έλλην τουναντίον, ίσα που έχει προλάβει να αποδιαβάσει τα κείμενα προς ανάλυση και να μισοαπαντήση την πρώτη ερώτηση.

Το καλό με τις εξεταστικές, όπου κι αν βρίσκεσαι ανά τον κόσμο, είναι ότι ακόμα κι αν πιστεύεις ότι δεν θα τελειώσει ποτέ, κάποια στιγμή τελειώνει. Και ξαναγίνεσαι άνθρωπος...

Όταν το Παρίσι βρήκε την Αθήνα

Ο χειμώνας εδώ είναι γενικά βαρύς...Από ότι λένε οι Γάλλοι στη σχολή, φέτος είναι ακόμα χειρότερα.

Για να καταλάβει κανείς πως είναι στο περίπου ο καιρός:

Από 2 μέχρι 6 βαθμους

ο καιρός είναι καλοκαιρινός (αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι έχει και ήλιο, κι αν τύχει να ' χει ήλιο, λέεεμε τώρα είναι καθαρά για λόγους διακοσμητικούς, δεν ζεσταίνει, μόνο φωτίζει) αλλά βγαίνεις έξω φορώντας απλά ένα παλτό, το οποίο μπορεί και να ξεκουμπωσεις άμα περπατησεις και ζεσταθείς. Μιλάμε για χλιδή...μπορείς να περπατάς ώρες (όχι ότι δεν κρυωνεις καθόλου, απλά δε θα μπορείς την επόμενη μέρα). Οι Γάλλοι που είναι και πιο συνηθισμένοι κάθονται και έξω στις καφετέριες. Απο τότε που ξεκίνησε ο χειμώνας, πάνω από 6 βαθμούς δεν έχει ανεβεί το θερμόμετρο οπότε όταν βρίσκεις τέτοιο καιρό ξεσαλώνεις...
Εγώ έχω να συμπληρώσω ότι αυτή, σύμφωνα με την λογική των γάλλων είναι η ιδανική θερμοκρασία για τρέξιμο, όχι από αυτό που βιάζεσαι αλλά από αυτό που τρέχεις για λόγους ψυχαγωγικούς. Αν είσαι λοιπόν γάλλος από 8 εώς 98 ετών βάζεις το κοντομάνικο και το σορτσάκι σου και αλωνίζεις τρέχοντας τα πάρκα.
Από -1 μέχρι 1

είναι το νορμαλ, είναι καλά, είναι αυτό που κάνει τις πιο πολλές μέρες. Βγαίνεις έξω με ένα βαρύ μπουφάν ή παλτο και κασκόλ. Σκουφί και γάντια δε χρειάζονται απαραίτητα, αλλά παίζουν γενικά, μάλλον λόγο στυλ...Είπε ο Ερμής μετά από 6 μήνες στο Παρίσι.... γιατί έγω έχω να θυμήσω ότι μέχρι πέρσι, τον 1 βαθμό κελσίου τον θεωρούσαμε βαρυχειμωνιά και δεν έβγαινε από το σπίτι αν δεν ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου.
Και εδώ έχω να συμπληρώσω ότι και αυτή η θερμοκρασία θεωρείται ιδανική για τν μέσο γάλλο για να τρέξει στο πάρκο. Την αμφίεση τη θυμόμαστε; κοντομάνικο, σορτσάκι, σ' αυτή τη θερμοκρασία προσθέτουμε και τις κάλτσες.

Από -2 μέχρι -8 (δεν έχουμε δει πιο κάτω...ακόμα)
Αυτό είναι το κρύο...στους -2,-4 αρχίσεις να μην την παλεύεις και πολύ...βάζεις το καλό κασκόλ, το μεγάλο, και σκουφί γιατί το κρύο τρυπώνει από παντού και άμα σε πιάσει είναι ήδη αργά. Μπορείς όμως να περπατησεις στο δρόμο για αρκετό διάστημα.Τι; Πώς; Αυτό είναι ψέμα μέγιστο. Το "αρκετό διάστημα" που μπορείς να περπατήσεις έξω μετά βίας υπερβαίνει τα 17 λεπτά.
Στους -4 με -8 όπως σήμερα δλδ το σκηνικό είναι απάλευτο. Βάζεις τα πάντα (μέχρι και γάντια που εγώ σιχαινόμαι) καθώς και όσα ρούχα χωράνε το ένα μέσα στο άλλο. Ακόμα και έτσι όμως με το που βγαίνεις στο δρόμο ΠΑΓΩΝΕΙΣ. Ο αέρας σου ξυρίζει τα μάγουλα. Τα χέρια δεν τα νοιωθεις μέσα στις τσέπες και νομίζεις ότι η μύτη θα σου πέσει από στιγμή σε στιγμή...το χειρότερο δε είναι να τρέχει η μύτη σου και να πρέπει να βγάλεις γάντι για μπορέσεις να ανοίξεις τα χαρτομαντηλα και στο καπάκι να σκουπισεις τη μύτη πριν σταματήσεις να νοιωθεις το χέρι! Το μέγιστο διάστημα που μπορείς να μείνεις έξω συνεχόμενο και να μείνεις ζωντανός είναι 11 λεπτά, κι αυτό αν το ντύσιμό σου θυμίζει αρκετά το ανθρωπάκι της Μισελέν. Σ' αυτές τις συνθήκες επιβιώνει όποιος έχε αναπτύξει τις καλύτερες στρατηγικές για να μένει όσο το δυνατόν λιγότερη ώρα σε εξωτερικούς χώρους, έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα.
Όπως συμπεραίνουμε, τον σωστό το Γάλλο δεν τον φοβίζει ούτε το κρύο, ούτε τ' αγιάζει. Τουναντίον, το θεωρεί ιδανική θερμοκρασία για τρέξιμο... Κοντομάνικο μπλουζάκι, σορτσάκι, κάλτσες και σκουφί (γιατί έβαλε ψύχρα) και φύγαμε για πάρκο. Είναι τρελοί αυτοί οι Γαλάτες;